SÖGUR AF JARLASKÁLDI

...aftur mættur í vinnuna, brjálað að gera sem fyrr. Átti að fara upp á Heiði að setja upp skilti, við það var hætt, eyði tímanum því í blogg og að rifja upp Seinfeldþætti með Mumma, topptíulistinn er á leiðinni...

...og þá er best að halda áfram þar sem frá var horfið, bíddu nú við hvar vorum við jú á leiðinni niður í bæ. Á leið okkar niður Bankastrætið verður okkur litið á gamla fangelsið við Lækjargötu, sem nú hýsir annars konar glæpamenn en í gamla daga. Telur Jarlaskáldið þá tilvalið að klifra upp á húsið, sem það og gerði af miklum myndarbrag hratt og örugglega. Magnús, sem telur sig mikla klifurgeit, ákvað að fylgja í fótspor skáldsins, og gekk það sosum sæmilega á leiðinni upp. Það sem fer upp verður víst að koma aftur niður að lokum, og það gerði Magnús, á fljótasta mögulega hátt. Varð hann sár nokkuð við að hrynja niður af þakinu, en sennilega var nú stoltið verst leikið. Það er víst ekki það sama, klettaklifur og fasteignaklifur. Var sjúklingurinn leiddur inn á eðalbúlluna Nonnabita, hvar gert var að sárum hans, og fannst skáldinu tilvalið að fá sér eins og einn Pepperonibát fyrst maður var nú á staðnum. Einhverra hluta vegna var skáldið orðið eitt á ferð þegar báturinn var tilbúinn, svo það skemmti sér bara við að horfa á ungdóm landsins lúberja hvert annað, og útskýra fyrir nærstöddum Norðmanni að þetta væri hin eðlilegasta hegðan á Menningarnótt. Einhverju síðar leit Jarlaskáldið svo inn á staðinn sem eitt sinn hét Sólon, eitt sinn Hús Málarans og nú aftur Sólon. Þar hitti það samferðamenn sína frá því fyrr um kvöldið, og fannst tilvalið að kynna þá fyrir dansmennt, sem endaði með þeim ósköpum að nánast fullt bjórglas skáldsins splundraðist í þúsund mola þegar einn viðstaddra missti stjórn á skönkum sínum í hamagangnum . Ekki góð helgi glasalega séð. Sá Magnús þá aumur á skáldinu og bauð því upp á romm í kók, guð má vita hvers vegna sú ólyfjan varð fyrir valinu. Eins og öll regn styttir upp um síðir varð endir á djamminu á áttunda tímanum, þegar fullreynt þótti að komast inn á öldurhús eftir að hafa verið fleygt út víða, við reyndum m.a.s. við Glaumbar, slík var skemmtanagleðin, og lauk fjörinu að sjálfsögðu á pulsuáti, áður en Hreyfill sá um að drösla lýðnum heim...

...núna er bara einn og hálfur tími eftir af mínum vinnudegi, og ég er ekki búinn að gera neitt eftir hádegi nema að bögga Mumma, sem er ólíkt mér að vinna eitthvað, þótt það sé nú lítil vinna að slá tölur inn í tölvu, þar tala ég af reynslu. Lúlli kom að vísu í heimsókn, þurfti undirskrift Meistarans til að geta sótt um atvinnuleysisbætur, kannski geri ég það líka ef ég fæ enga vinnu í vetur, og gerist fulltime róni. Þangað til verð ég bara helgarróni, og fyrst ég minnist á það þá er ekki úr vegi að rita næsta kafla í ævintýrum Jarlaskáldsins:

Á föstudaginn var síðasti official dagurinn í vinnunni, en þá hættu allir nema við Mummi. Dagurinn fór í rolluhlaup, bara létt enda hné Jarlaskáldsins enn í lamasessi eftir fyrri afrek á sama vettvangi. Til að fagna vinnulokum fórum við svo í Nesbúð þar sem Mummi og Lúlli fengu sér tvo bjóra hvor og urðu nánast fullir. Ég sýndi þá stillingu að fá mér bara kók.

Um kvöldið var svo e.k. vinnupartý hjá Hersteini og Palla, en þó voru verkfræðingar þar í meirihluta framan af kveldi. Jarlaskáldið tók lífinu með ró, og varð sér ekki til minnkunnar að neinu marki. Þó varð skáldið fyrir því óláni að stúlka ein vart af barnsaldri sem við skulum kalla Fjólu (kalla hana Fjólu? Hún heitir Fjóla!(innsk. ritstj.)) sveiflaði svo glasi sínu fylltu rósavíni að árekstur varð við glas Jarlaskáldsins, einnig fyllt rósavíni í boði stúlkunnar, og varð skáldið allblautt eftir slysið. Er það því rangt sem ónefndir aðilar hafa haldið fram í þá veru að Jarlaskáldið hafi í ölæði sínu átt sök á slysinu. En að öðru. Þegar syfja fór að hrjá skáldið (alvöru syfja, ekki yfirvofandi áfengisdauði) brá það undir sig betri fætinum og arkaði heim á leið, með viðkomu á Select, dágóður spölur sem var afar hressandi.

Fátt markvert gerðist framan af laugardegi, eins og laugardaga er von og vísa. Þegar kvölda tók hafði Jarlaskáldið komið sér makindalega fyrir framan sjónvarpsskjáinn og var að horfa á nostalgíuna Honey, I Shrunk the Kids, sem reyndist enn verri en minnið hafði haldið fram, þegar Magnús frá Þverbrekku hringir og býður til gleðskaps. Þrátt fyrir áfengisleysi hélt skáldið á vit ævintýranna, og átti sú ákvörðun eftir að draga dilk á eftir sér. Í Þverbrekkunni var skáldinu boðið upp á heimabrugg, og var það þegið með þökkum. Þaðan var útsýni gott yfir flugeldasýninguna, sem hefði að ósekju mátt vera klukkutíma seinna á ferðinni, ef maður ætlar að spreða milljónum af skattpeningum í svona á a.m.k. að gera það í myrkri. Þegar allt áfengi í húsinu var búið var haldið í bæinn, og byrjað á Kofa Tómasar frænda. Ekki fyrsti kostur, en þar var engin röð. Þar var byrjað á Tequilablasti, sem hafði þær afleiðingar að tveir heltust úr lestinni og fóru heim. Fólk ætti nú að vita betur en að vera að etja kappi við Jarlaskáldið í drykkju! Af Kofanum var farið á Vegamót, og beðið í röð ca. endalaust, því VIP -röðin var lengri en plebbaröðin (þar vorum við), og nutum við lítils forgangs. Eftir ítrekaðar líflátshótanir hleypti dyravörðurinn okkur loks inn, og þrátt fyrir leiðindi á staðnum stöldruðum við aðeins við, ekki hægt að fara strax út eftir alla biðina.
Það sem eftir er af frásögninni gerðist allt, en tímaröðin er eitthvað á reiki. A.m.k. fórum við næst á Kaupfélagið, þar var líklega stoppað um hríð. Því næst héldum við í bæinn og nú vill Mummi komast í tölvuna og fara að blogga frh. síðar...

...subinn var góður (eftir nokkra diskúsjón varð þessi stafsetning ofan á í stað söbbinn eða subbinn)...

...Mummi var að senda mér sms, strætónum hans seinkaði, svo fyrirhuguðum hádegisverði okkar seinkar einnig. Það er slæmt, því ég er svangur. Það er svona þegar maður hefur vanið sig á að fara alltaf á Select á morgnana og fá sér pulsu í morgunmat, en í dag var ekkert Select og ég því ekki fengið neitt að éta enn þá. Subway, here I come...

...Ármann segist aðeins linka á bloggara sem hafa bloggað eitthvað af viti síðustu tvo mánuði. Engu að síður linkar hann á mig. Ekki vissi ég að ég hefði skrifað eitthvað af viti síðustu tvo mánuði (eða yfirhöfuð nokkuð tímann!)...

...bíddu nú við, hvers vegna í ósköpunum er ég að blogga um hádegisbil, á ég ekki að vera í vinnunni? Það er nú það fyndna við þetta, ég er í vinnunni, og hef absólútlí ekkert að gera. Mætti fyrir rúmum fjórum tímum, og hef á þeim tíma teiknað ca. 15 cm langa línu á kort, það tók tæpar 2 mínútur, og farið yfir tímaskýrslurnar mínar, sem er kannski 15 mínútna djobb. Ég er reyndar allur af vilja gerður til að vinna meira, það er bara dáldið erfitt þegar bossinn lætur sig hverfa og ég á bara að finna mér eitthvað að gera. Það tókst, ég er að blogga. Að vísu er von á Mumma í vinnuna á næstunni, þá verðum við tveir að bora í eyrun og væntanlega rífast um körfubolta þess á milli. Best að byrja þá sennu á því að dissa Kenny, þá verður Mummi alltaf brjálaður. Ef ég mögulega finn tíma til þess ætla ég svo að skrifa um ævintýri Jarlaskáldsins liðna helgi, og er þar af nógu að taka. En nú verð ég að fara að vinna, ég er að hugsa um að raða öllum kortunum eftir aldri, það er aldeilis kominn tími til, adios...

...var áðan að koma af kaffihúsi, Kaffi Vín á Laugavegi, afar þægilegur staður, þar sem ég hitti beibsfjölskylduna og Kjartan, sem fékk loksins afmælisgjöfina sína, forláta Liverpooltreyju. Treyjan tengdist annars töluvert aðalumræðuefni kvöldsins, sem er fyrirhuguð ferð á leik Liverpool gegn skíthælunum frá Manchester í byrjun desember. Það er víst best að spá í slíkum hlutum snemma, enda hægara sagt en gert að redda miðum að fróðra manna sögn. En það reddast, þannig er það alltaf...

...liðin vika er bara búin að vera hin ágætasta. Við erum fimm eftir í vinnunni eins og fyrr segir og keyrum um á forláta Hilux pallbíl, og erum því hinir rauðhálsalegustu. Annars pössum við okkur vel á því að ofreyna okkur ekki, með ágætis árangri, og að fara sem oftast á Kentucky Fried eða í ísbúð. Það er ekki nema þegar við förum í körfu sem við náum að svitna. Á morgun er svo Meistarinn í fríi, og ég því aðal. Það boðar ekki gott...

...sá að Ármann er búinn að endurnefna linkinn á mig, og heitir hann nú partíblogg. Líklega er það réttnefni...

...sá einnig að Hjörtur var búinn að fá link á sig á Tilverunni vegna frægðarfarar sinnar niður fossa. Óskum honum til hamingju með það...

...sá aukinheldur að Mummi var búinn að fá link á sig á síðu Doktorsins, og skilur hann jafnlítið og ég í því, enda þekkjast þeir ekki neitt. Mér finnst nú að ég ætti þá upphefð frekar skilið, ég hef nú einu sinni hitt manninn ódrukkinn og átt við hann spjall, auk þess sem doktorsritgerðin hans hefði ekki verið upp á marga fiska ef ég hefði ekki eytt 160 klukkutímum af ævi minni í að finna myndir í hana. Auk þess er hatur mitt á Oasis engu minna en hatur Mumma. Ég verð víst bara að bíta í það súra epli að verða aldrei frægur bloggari eins og Katrín og Betarokk, og að Sigurjón Kjartansson mun aldrei lesa bloggið mitt í beinni og gera grín að mér. En er það svo slæmt?

...allur lurkum laminn labbaði ég allt annað en leiður heim til mín síðasta laugardagskvöld. Var þá búinn að vera vakandi nálægt sólarhring og afreka ýmislegt. En byrjum á byrjuninni:

Á föstudaginn var síðasti dagurinn í vinnunni, a.m.k. fyrir flesta. Ég, Mummi, Oddi, Gulli og Lúlli höldum áfram næstu viku, og ég jafnvel eitthvað lengur. Guð má vita hvað við eigum að gera! Eins og venjulega fór dagurinn í týpískan frágang, auk þess sem Meistarinn vakti mikla lukku með því að splæsa pizzu á lýðinn. Eins og vera ber lauk svo deginum á því að við Oddi bleyttum allar stelpurnar um leið og bíllinn var þrifinn, og var ýmsum aðferðum beitt í þeim efnum, bæði ofbeldi og slægð. Að vísu urðum við Oddi manna blautastir, en það er ásættanlegur fórnarkostnaður.

Um kvöldið var mér svo boðið í ein 3 partý. Ég byrjaði á að kíkja í afmæli til Gísla, sem að vísu fæddist í apríl að ég held. Þar var heldur róleg stemmning, þrátt fyrir ókjör af áfengi í boði afmælisbarnsins, sem reyndi ítrekað að fá Jarlaskáldið til að þjóra sem mest, en án árangurs. Þaðan hélt ég út á Nes, sem var lítið og lágt að vanda, í vinnupartý hjá Tomma. Gerði að vísu stuttan stans þar, því ég þurfti að vakna snemma morguninn eftir. Um það partý getið þið lesið frekar hér. Í þriðja partýið komst ég ekki, en það var haldið hjá félaga Kjartani Björgvinssyni, og má lesa frekar um það hér. Ég vona að Kjartan fyrirgefi mér fjarveruna, ég lofa að mæta næst. Ég var svo kominn heim og sofnaður fyrir klukkan eitt. Að vísu vaknaði ég í eins og eina mínútu einhvern tímann um nóttina, þegar félagi Sverrir vakti mig með símhringingu og vildi ólmur fá mig með sér á djammið. Þegar ég sagði honum frá ástandi mínu féll hann samstundis frá þeim kröfum, og baðst innilega afsökunar, sem var auðsótt mál.

Vekjaraklukkan byrjaði svo að hringja á afar óguðlegum tíma á laugardagsmorguninn, eða um rismál (6 fyrir þá sem ekki þekkja eyktamörk, sjá Lesbók Morgunblaðsins 10. ágúst 2002). Mér tókst engu að síður að vakna, og um 50 mínútum síðar var ég staddur á Seljabrautinni með 8 öðrum karlmönnum, og ruddumst við þar inn í svefnherbergi Ástmundar Níelssonar, sem skyldi steggjaður þennan dag. Eftir að hafa bölvað okkur í sand og ösku fór strákurinn á fætur, og um hálftíma síðar vorum við staddir í smábátahöfninni í Keflavík, sem er ljótur bær ekki langt frá flugvellinum. Þar var meiningin að skella sér í sjóstangveiði, og var lagt af stað út á spegilsléttan sjóinn á bátnum Hvalbaki. Þegar komið var út fyrir hafnargarðinn hætti sjórinn skyndilega að vera spegilsléttur, og byrjaði allur að bylgjast svo gusurnar stóðu yfir bátinn á köflum. Ekki löngu síðar fóru nokkrir bátsverja að verða heldur kindarlegir í framan, og tóku að kvarta undan seyðingi í maga. Spýjan stóð svo út úr þeim út fyrir borðstokkinn, og urðu það örlög þeirra Gests, Ármanns og Ásmundar. Eftir klukkustíma stím hófst svo veiðin, og voru aflabrögð með miklum ágætum, þó svo að sá stóri virtist einhverra hluta vegna alltaf sleppa hjá sumum. Þá var brottkast stundað af miklum móð, enda þjóðaríþrótt. Sjálfur setti ég í tvo golþorska og einn aðeins minni, og veiddi fjölmarga aðra sem lentu í brottkasti. Eftir ca. tveggja tíma veiði var svo haldið í land, og sakir heilsuleysis nokkurra bátsverja var siglt í næstu höfn, sem var í Sandgerði, og mönnum skutlað þaðan til Keflavíkur. Þess ber að geta að Jarlaskáldið bar sig vel eftir ferðina, enda vant öldugangi eftir að hafa keyrt Land Rover í mest allt sumar.

Í Keflavík var snætt á veitingastað með þeim hógværa titli Langbest, sem stóð ekki alveg undir nafni, og þar bættust þeir Oddbergur og Steini í hópinn. Oddbergur hafði ekki treyst sér í veiðina, og bar fyrir sig aumum afsökunum eins og ofnæmi. Þaðan var haldið í go-kart, og efnt til keppni. Voru fyrst eknir upphitunarhringir, svo var tímataka og loks eknir 12 hringir. Sigurvegari varð að sjálfsögðu Steggurinn, enda hafði hann hótað að fara heim ef hann ynni ekki, og var það sérstaklega kurteist af Arnari að hleypa honum fram úr á lokasprettinum. Sjálfur varð ég í fimmta sæti, sem ég var nokkuð sáttur við, enda bara bílanördar á undan mér, auk þess sem ég var á druslu. Keppandi mótsins að öðrum ólöstuðum var þó örugglega hann Oddbergur. Hann var svo langsíðastur að annað eins hefur sjaldan sést, lauk aðeins 7 hringjum af 12, sem sagt hringaður fjórum sinnum, og ók að öllu leyti eins og versta kelling, hleypti m.a.s. mönnum fram úr sér með því að víkja til hliðar, hreint ótrúleg framkoma! Tókst svo þrátt fyrir lúsarhraðann að keyra út af, enginn veit hvernig. Sjálfur ók ég aldrei út af, en Ármann keyrði þó einu sinni allhressilega á mig þegar hann var að reyna að taka fram úr, fínir Schumachertaktar sem ég sýndi þar með því að svína fyrir hann. Núna er ég svo allur í margblettum á bakinu og hliðunum eftir þessi átök, ekki þægilegustu bílar sem ég hef keyrt!

Úr kappakstrinum var svo farið í Bláa lónið, þann daunilla forarpytt, og þá loks gat drykkja hafist. Eftir veruna í drullupollinum var svo keyrt í Depluhóla 1, þar sem Indriði bróðir Ása grillaði lambakjöt oní liðið og bauð upp á ógrynni af bjór. Var svo setið og drukkið langa hríð, en svo kom óvænta elementið, Indriði hafði án vitorðs annarra pantað fyllibyttukeilu í Öskjuhlíðinni, og var því haldið þangað. Ég byrjaði á fellu í fyrsta kasti, en eftir það lá leiðin aðeins niður á við, náði ekki einu sinni 100 stigum þegar upp var staðið. Man ekkert hver vann, og er alveg sama. Þaðan löbbuðum við í bæinn, og komum við á fjölda staða. Á Hverfisbarnum tókst mér í fyrsta sinn að komast fram fyrir röð, ekki á eigin verðleikum mind you, heldur þekkti Gestur dyravörðinn. Hann (Gestur, ekki dyravörðurinn) bauð mér einnig upp á Rússneskt kókaín á Celtic Cross, mæli ekki með því. Seint um nóttina gáfust menn svo upp, enda þreytan tekin að gera vart við sig eftir sólarhringsvöku, en þó ekki fyrr en eftir heimsókn á Nonnann, sem var eins gott því eflaust bjargaði hann mér frá þynnku í dag. Vaknaði að vísu ekki fyrr en klukkan þrjú, sem útskýrir af hverju ég er enn þá vakandi. Þessi dagur kostaði mig líklega um 20.000 kall, en ég held bara að það hafi verið þess virði, þrátt fyrir almenn blankheit...

...jæja, nú er ég hættur að elta þessar helvítis rollur í vinnunni. Náði aftur að eyðileggja á mér hnéð í dag, og núna almennilega, þannig að ég þarf líklega að taka mér frí á morgun og kannski lengur, einmitt þegar á að fara í Reykjadal og grilla og liggja í heitu ánni. Just my luck! Vona bara að ég verði kominn í lag um helgina, því þá stendur talsvert til, en það er enn þá leyndó, segi frá því seinna...

...jahá, þá er þessi fræga helgi bara búin og ríflega það, og lífsins alvara tekur við. Á slíkum stundum er oft gott að líta um öxl og rifja upp góðar stundir og slæmar, já, við skulum gera það.

Föstudagurinn var hinn bærilegasti framan af, í vinnunni lögðum við okkur sérstaklega fram við að gera sem allra minnst, með allgóðum árangri þangað til Meistarinn mætti á svæðið og fór að skipta sér af, þá þurftum við a.m.k. að þykjast vera að vinna. Við Oddi fengum þó sæmilega macho verkefni, svona miðað við ýmislegt annað, skiptum um glugga á klósettunum á meðan stelpurnar sáu um garðinn og þrifin.

Um kvöldið fékk ég mér gott að borða, og henti svo pollagallanum, kraftgallanum, flísfötunum og öllum útilegubúnaðinum inn í bíl, því ekki var veðurútlitið gott, og stefnan sett á útihátíð. Byrjaði á að líta við á Útihátíð Andans manna í Þrastarlundi, kom það ýmsum á óvart sem þar voru. Gerði þó stuttan stans þar, en dreif mig fljótlega á Útihátíð fjöllistahópsins 600 kindur, sem reyndist mér til mikillar gleði vera innihátíð, haldin í félagsheimilinu Þjórsárverum, sem er ekki langt frá Selfossi. Þar var staddur fjöldi manna, miklu fleiri en ég bjóst við, og þekkti ég þó nokkuð marga. Var mér tekið fagnandi, og svo hófst drykkja. Merkasta afrek næturinnar hjá skáldinu var afar glæsilegt fótboltafagn, sem fólst í því að koma á harða spretti og renna sér á hnjánum eftir endilöngu dansgólfinu, sem var í stærra lagi. Eins og við mátti búast endaði skáldið með glæsileg brunasár á báðum hnjám, og m.a.s. gat á buxunum öðru megin, en það var þess virði enda vakti uppátækið lukku.

Upp úr hádegi á laugardag öðlaðist skáldið meðvitund að nýju, en það hafði einmitt tapað henni einhverjum tímum áður. Þá voru einhverjir enn þá að frá því kvöldið áður, en höfðu verið svo myndarlegir að þrífa allt pleisið um leið og djammað var. Eftir stutta ferð á Selfoss til að kaupa á grillið var svo drykkja hafin að nýju, og hafði þá heldur fjölgað í kotinu, sennilega nálægt hundrað manns á staðnum. Spilaði flöskustút, sem byrjaði sakleysislega, en gerðist æ vafasamari er á leið og minnkaði í flöskunum. Grillaði svo í úrhellinu, svaka stuð. Hringdi í Odda, reyndi að sannfæra hann um að kíkja á staðinn, sem hann gjörði ásamt frú sinni og vinkonu hennar. Hann entist að vísu ekki út nóttina, og kem ég að mögulegri ástæðu þess núna. Þannig var að þegar æskilegri ölvun var náð var efnt til glímukeppni, og var lítt þjóðlegur bragur á þeim fangbrögðum. Keppnin fólst í því að karlmenn þeir er þorðu beruðu sig ofanverða, fengu íðilfagrar snótir til að bera á sig Johnson's Baby Oil, og öttu svo kappi við andstæðing sinn. Að sjálfsögðu lét Jarlaskáldið sig ekki vanta í keppni þessa, þrátt fyrir að teljast seint heljarmenni að burðum, enda var fyrsti og eini andstæðingur þess einhverjum þyngdarflokkum fyrir ofan. Varð rimman allsnörp, og hart tekist á, en skáldið varð þó að játa sig sigrað að lokum, enda fætur orðnir allvaltir einhverra hluta vegna. Þrátt fyrir tapið bar lið Jarlaskáldsins sigur úr býtum, og varð Indriði bróðir Ása sigurvegari í einstaklingskeppninni, Mudking 2002. Hvort tengsl séu milli sjónarspils þessa og brottfarar Odda veit ég ekki, en a.m.k. lét hann sig hverfa stuttu síðar. Það gerði að vísu Jarlaskáldið líka, en sú ferð var að vísu ekki lengri en inn í draumalandið, liggjandi í stól á miðju dansgólfinu að minnugra manna sögn.

Ekki varð dvölin á útihátíð 600 kinda lengri að þessu sinni en fram að kaffileyti næsta dag, þegar heilsan leyfði að aka heim á leið, sem var gjört í ausandi rigningu og þoku. Um kvöldið bauð svo Dengsi fluggarpur, sem hafði tekið þá skynsamlegu ákvörðun að reyna ekkert að fljúga til Eyja, skáldinu og fleirum í teiti litla í gamla flugturninum á Reykjavíkurflugvelli, athyglisverð staðsetning það. Þaðan var haldið á skemmtistaðinn Nasa, og sannfærði sú reynsla skáldið um að reyna slíkt ekki aftur. Til dæmis var verðlag þar inni fáránlegt, gestirnir af allt öðru sauðahúsi en skáldið, eitthvert djöfuls glanslið sem fannst bara kúl að borga 700 kall fyrir lítinn bjór, og ekki var tónlistin upp á marga fiska. Staðnæmdust við Gunni enda stutt þar inni, fórum svo á Hlöllann og röltum áleiðis heim. Solla skutlaði mér svo heim frá Gunna, og á þakkir skildar fyrir. Á mánudaginn var ég að vísu alveg þynnkulaus, svo eitthvað gott hafði þetta verðlag á skítastaðnum í för með sér...

...dagurinn í dag (gær skv. tímatali bloggers) var engu síðri en í gær (eða fyrradag), en samt allt öðru vísi. Fyrir það fyrsta vann ég eins og skepna í dag, en það var bara gaman, af því ég fékk að nota sleggju, sem er karlmannlegt. Ekki skemmdi fyrir að þetta gula í loftinu sýndi sig loksins eftir ca. mánaðar fjarveru. Þá fór ég á Subway í dag, þetta er orðin dáldil skyndibitavika í vinnunni, við eigum bara makkinn eftir á morgun. Svo fór ég á kaffihús aftur í kvöld, að þessu sinni á Kaffi Vín, einkar kósí stað ofarlega á Laugarvegi. Ég var í 11 manna hópi, 5 pör og ég, sem var ekki hressandi. Andskotann er fólk að binda sig svona í blóma lífsins? Vonandi hætta þau öll saman sem allra fyrst (einn ekki bitur)

Hvert á svo að fara um helgina? Hversu oft hef ég heyrt þessa spurningu síðustu daga? Ég hef ekki enn svar við þessu, en ýmsar hugmyndir. Á föstudagskvöldið er ég að spá í að heilsa upp á Mumma og Hjört á árshátíð Andans manna, ætti að vera stuð. Svo kíki ég kannski á Hrafnhildi í Þjórsárverum (sem er nota bene ekki uppi á hálendi eins og ég hélt fyrst, heldur bara einhver skáli nálægt Selfossi) og félaga hennar, sem ku vera allskemmtiglaðir. Á laugardaginn geri ég sennilega ekkert, en á sunnudaginn er meiningin að fljúga til Eyja ef veðrið leyfir með Dengsa ofurhuga, en hann er einmitt flugmaður, heppilegt mjög. Það gæti orðið ágætt, hitti þar Blöndahlinn og Vín-liða, alaglegt...

...í dag var góður dagur. Í fyrsta lagi tókst mér að standa við yfirlýsingu gærdagins um að gera andskotann ekkert í vinnunni í dag. Að vísu leiddi það til þess að sex aðrir gerðu ekki neitt heldur, þar sem ég er yfirmaður og það er regla að það vinnur enginn meira en yfirmaðurinn, but so what! Að auki tókst mér að fara tvisvar á KFC í dag, fyrst í vinnunni í dag á Selfossi (vonandi les Meistarinn ekki blogg) og svo aftur í kvöld. Fór fyrst í körfu fyrir utan Kárastaði (Decode) með stærðfræðinördum, þarf víst ekki að taka það fram að ég var bestur, þrátt fyrir bum knee og alles. Fór svo í sund í Vesturbæjarlaug, þangað hafði ég ekki komið í ca. 15 ár, leit samt alveg eins út. Sá tvo fræga, en ekki svo fræga að ég nenni að nefna þá. Því næst Ken eins og fyrr segir (fékk stærsta hotwings ever, sem reyndist svo vera tveir fastir saman við nánari skoðun) og því næst á Arann að skola niður eins og einum köldum. Kom svo heim í kvöld og opnaði póstinn minn. Þar voru góðar fréttir og slæmar fréttir. Góðu fréttirnar voru að ég fékk laun, að vísu ekki eins mikið og ég vildi, en hjá Orkuveitunni er það alger lúxus að fá launin á réttum tíma. Slæmu fréttirnar voru að einhver gæi sem kallar sig Tollstjóra heldur því fram að ég skuldi honum pening. Ég veit ekki af hverju, hef aldrei hitt hann held ég. Og svo rukkar hann mig um gjald í framkvæmdasjóð aldraðra. Ég er nú bara 24 ára enn þá, af hverju þarf ég að borga í einhvern framkvæmdasjóð aldraðra?! Alls voru þetta 60.000 krónur sem ég þarf að borga, sem þýðir að eftir að ég borga alla reikninga á ég ekki krónu. Til hvers er maður eiginlega að þessu? Því meira sem ég vinn, þeim mun meira skulda ég. Best að vinna bara ekki neitt...