Af yfirheyrslum, konsertum og hálfvitum
Jarlaskáldið mætti til yfirheyrslu hjá lögreglunni í dag, eins og áður hafði verið greint frá. Var það mætt stundvíslega niður á lögreglustöð um fjórðung fyrir þrjú, en var þá gjört að bíða drjúga stund eftir að lögreglumennirnir yrðu tilbúnir. Að lokum birtist einn vinalegur maður í gulri skyrtu og bauð Jarlaskáldið velkomið (er það gott að vera boðinn velkominn á lögreglustöð?) til yfirheyrslunnar. Fauk með því út í vindinn draumur Skáldsins um svokallaða Good Cop/Bad Cop yfirheyrslu, í staðinn var bara ein Good Cop. Var þó til nokkurra bóta að fá að fara inn í alvöru yfirheyrsluherbergi, en Skáldinu enn og aftur til vonbrigða var þar enginn spegill sem hægt væri að sjá í gegnum hinum megin. Er ekkert að marka þessar löggumyndir eða hvað!? Ekki telur Jarlaskáldið heppilegt að láta uppi hér hvað fór á milli þess og löggunnar, annað en það að Skáldið svaraði spurningum löggunnar sannleikanum samkvæmt, enda er það annálað fyrir heiðarleika og réttvísi.
Þegar Skáldinu var loksins sleppt úr haldi (var kannski ekki beint í haldi, en það hljómar hetjulegra) setti það á sig sinn hvolpalegasta svip, því ætlunin var að fara í bankann að grenja út peninga. Tókst það með miklum ágætum, og er peningavandræðum Skáldsins því lokið. Hvað blessuð skammsýnin getur bjargað mörgu! Í ljósi þessarar bættu fjárhagsstöðu fór skáldið að sjálfsögðu að eyða peningum, keypti sér forláta snjóbrettabuxur til Ítalíufarar, sem verður einmitt borguð síðar í vikunni.
Í kvöld var svo aldeilis stuð og fjör. Nick Cave sjálfur með tónleika, og Skáldið auðvitað á staðnum. Mætti kannski eilítið of seint til að fá sómasamleg sæti, en það bjargaðist fyrir horn, enda sat Skáldið úti í horni. Fyrst á svið steig ung mær, Hera Hjartardóttir, og flutti hún ca. fimm lög, hvert öðru harmrænna, enda stúlkan hokin af sorglegri reynslu. Var því talað um að hún hafi kælt niður fyrir meistarann, í stað þess að hita upp. Ágætis músík annars hjá stúlkunni, en flestir voru nú samt augljóslega komnir til að hlusta á annan tónlistarmann. Og sá sveik nú aldeilis ekki. Mætti á svið um níuleytið og byrjaði á alveg hreint svakalegri útgáfu á Mercy Seat, hreint út sagt gargandi snilld. Með meistara Cave voru trommu- og bassaleikari, og hreint magnaður fiðluleikari sem sannaði svo um munar að það er ekki bara Jónsi sæljón sem spilar óhefðbundið á hljóðfæri. Eftir þessa mögnuðu byrjun tók svo við hver klassíkin af annarri, t.d. frábær útgáfa af Henry Lee, en Skáldið var þó einna hrifnast af laginu God Is in the House, sem flutt var með miklum myndarbrag og af tilfinningu, auk aukalags frá Birthday Party árunum sem gæti hafa heitið Wild World, þvílík keyrsla!
Var Nicky litli greinilega í góðum fíling, gerði grín að sjálfum sér og áhorfendum, og spilaði ca. tvo tíma án hlés með tveimur uppklöppum, hreint út sagt frábærir tónleikar. Sumt var þó sem pirraði Jarlaskáldið. Í fyrsta lagi er Broadway ekki góður staður til tónleikahalds. Hljómburður er að sjálfsögðu ekki til fyrirmyndar, en það bliknar þó í samanburði við það ónæði sem var af posavélum og glasaglamri, en þó fyrst og fremst skúnkum þeim og hálfvitum sem héldu að þeir væru mættir á hagyrðingakvöld Austur-Svarfdæla, drukku sig fulla og blöðruðu linnulaust alla tónleikana. Var Jarlaskáldinu skapi næst að stjaksetja þá nokkra þegar þeir byrjuðu að blaðra á meðan flutningi einhvers fallegasta lags allra tíma, Into My Arms stóð. Sumt gerir maður bara ekki.
Þrátt fyrir þessa annmarka voru tónleikarnir stórkostlegir, og hvetur Jarlaskáldið alla sem eiga þess kost að fjölmenna á morgun, þótt það kosti þá eitt nýra eða svo. Muna bara að koma með klóróform og/eða barefli til að þagga niður í hálfvitum, því þeir eru alls staðar, þótt flestir reki uppruna sinn til Selfoss...
Það er skammt stórra högga á milli í familíu Jarlaskáldsins. Í gær átti stóra systir ammæli, í dag á stóri bróðir ammæli. Til hamingju með það!
Jarlaskáldið mætti til yfirheyrslu hjá lögreglunni í dag, eins og áður hafði verið greint frá. Var það mætt stundvíslega niður á lögreglustöð um fjórðung fyrir þrjú, en var þá gjört að bíða drjúga stund eftir að lögreglumennirnir yrðu tilbúnir. Að lokum birtist einn vinalegur maður í gulri skyrtu og bauð Jarlaskáldið velkomið (er það gott að vera boðinn velkominn á lögreglustöð?) til yfirheyrslunnar. Fauk með því út í vindinn draumur Skáldsins um svokallaða Good Cop/Bad Cop yfirheyrslu, í staðinn var bara ein Good Cop. Var þó til nokkurra bóta að fá að fara inn í alvöru yfirheyrsluherbergi, en Skáldinu enn og aftur til vonbrigða var þar enginn spegill sem hægt væri að sjá í gegnum hinum megin. Er ekkert að marka þessar löggumyndir eða hvað!? Ekki telur Jarlaskáldið heppilegt að láta uppi hér hvað fór á milli þess og löggunnar, annað en það að Skáldið svaraði spurningum löggunnar sannleikanum samkvæmt, enda er það annálað fyrir heiðarleika og réttvísi.
Þegar Skáldinu var loksins sleppt úr haldi (var kannski ekki beint í haldi, en það hljómar hetjulegra) setti það á sig sinn hvolpalegasta svip, því ætlunin var að fara í bankann að grenja út peninga. Tókst það með miklum ágætum, og er peningavandræðum Skáldsins því lokið. Hvað blessuð skammsýnin getur bjargað mörgu! Í ljósi þessarar bættu fjárhagsstöðu fór skáldið að sjálfsögðu að eyða peningum, keypti sér forláta snjóbrettabuxur til Ítalíufarar, sem verður einmitt borguð síðar í vikunni.
Í kvöld var svo aldeilis stuð og fjör. Nick Cave sjálfur með tónleika, og Skáldið auðvitað á staðnum. Mætti kannski eilítið of seint til að fá sómasamleg sæti, en það bjargaðist fyrir horn, enda sat Skáldið úti í horni. Fyrst á svið steig ung mær, Hera Hjartardóttir, og flutti hún ca. fimm lög, hvert öðru harmrænna, enda stúlkan hokin af sorglegri reynslu. Var því talað um að hún hafi kælt niður fyrir meistarann, í stað þess að hita upp. Ágætis músík annars hjá stúlkunni, en flestir voru nú samt augljóslega komnir til að hlusta á annan tónlistarmann. Og sá sveik nú aldeilis ekki. Mætti á svið um níuleytið og byrjaði á alveg hreint svakalegri útgáfu á Mercy Seat, hreint út sagt gargandi snilld. Með meistara Cave voru trommu- og bassaleikari, og hreint magnaður fiðluleikari sem sannaði svo um munar að það er ekki bara Jónsi sæljón sem spilar óhefðbundið á hljóðfæri. Eftir þessa mögnuðu byrjun tók svo við hver klassíkin af annarri, t.d. frábær útgáfa af Henry Lee, en Skáldið var þó einna hrifnast af laginu God Is in the House, sem flutt var með miklum myndarbrag og af tilfinningu, auk aukalags frá Birthday Party árunum sem gæti hafa heitið Wild World, þvílík keyrsla!
Var Nicky litli greinilega í góðum fíling, gerði grín að sjálfum sér og áhorfendum, og spilaði ca. tvo tíma án hlés með tveimur uppklöppum, hreint út sagt frábærir tónleikar. Sumt var þó sem pirraði Jarlaskáldið. Í fyrsta lagi er Broadway ekki góður staður til tónleikahalds. Hljómburður er að sjálfsögðu ekki til fyrirmyndar, en það bliknar þó í samanburði við það ónæði sem var af posavélum og glasaglamri, en þó fyrst og fremst skúnkum þeim og hálfvitum sem héldu að þeir væru mættir á hagyrðingakvöld Austur-Svarfdæla, drukku sig fulla og blöðruðu linnulaust alla tónleikana. Var Jarlaskáldinu skapi næst að stjaksetja þá nokkra þegar þeir byrjuðu að blaðra á meðan flutningi einhvers fallegasta lags allra tíma, Into My Arms stóð. Sumt gerir maður bara ekki.
Þrátt fyrir þessa annmarka voru tónleikarnir stórkostlegir, og hvetur Jarlaskáldið alla sem eiga þess kost að fjölmenna á morgun, þótt það kosti þá eitt nýra eða svo. Muna bara að koma með klóróform og/eða barefli til að þagga niður í hálfvitum, því þeir eru alls staðar, þótt flestir reki uppruna sinn til Selfoss...
Það er skammt stórra högga á milli í familíu Jarlaskáldsins. Í gær átti stóra systir ammæli, í dag á stóri bróðir ammæli. Til hamingju með það!
