Boring
Nú reka margir lesenda eflaust upp stór augu þegar þeir sjá tímasetningu þessa bloggs. Hví skyldi Jarlaskáldið vera að nördast á netinu klukkan 11 á laugardagskveldi? Allt á þetta sínar eðlilegu skýringar. Að vísu mætti segja að skýringarnar séu afar óeðlilegar. Jarlaskáldið hefur nefnilega tekið sótt eina ferðina enn, og liggur því banaleguna í þriðja sinn í haust. Að vísu eru horfur orðnar nokkuð góðar núna á því að Jarlaskáldið lifi af, en allur er varinn góður og því vissara að halda sig heima og sleppa öllu sukki og svínaríi. Annars er þetta heilsuleysi Jarlaskáldsins undanfarna mánuði hin mesta ráðgáta. Skáldið hefur löngum montað sig af heilsu sinni og vart orðið misdægurt alla sína ævi, en núna virðist hver einasta pest eiga greiða leið inn fyrir varnirnar. Öllu furðulegra er þó hve reglulega þetta hefur gerst. Þetta hefur s.s. gerst einu sinni í hverjum mánuði, og alltaf byrjað á miðvikudagskvöldi, sem hefur valdið því að Jarlaskáldið hefur verið frá vinnu næstu tvo daga, en mætt svo hresst aftur á mánudegi. Ætli það sé alger tilviljun að starfsmenn Osta- og smjörsölunnar fá greidda tvo veikindadaga í mánuði? Vonandi fara yfirmenn Jarlaskáldsins ekki að gruna það um græsku...
En víkjum þá að titli þessa greinarkorns. Ólíkt því sem Jarlaskáldið hafði löngum haldið meðan það hafði sína góðu heilsu er það allt annað en skemmtilegt að vera veikur. Hafði það séð fyrir sér mikla dýrðartíma þar sem stjanað yrði við það á allan hátt, því færðar allar þær veitingar sem það lysti, það fengi að horfa á sjónvarp og vídjó tímunum saman og nyti meðaumkunar allra nærstaddra. Raunin er allt önnur. Manni líður nefnilega ekkert svo vel þegar maður er veikur, og því nokkuð erfitt að njóta allra þessara fríðinda ef þeirra nyti við, sem þau gera að sjálfsögðu ekki. Þess í stað liggur maður hálfósjálfbjarga í fleti sínu nær allan sólarhringinn og engist um af kvölum, að sjálfsögðu enginn heima til að sjá um mann, og það eina sem hægt er að gera er að láta tímann liða hægt og bítandi og bíða eftir ljúfri lausn dauðans.
Að vísu er þetta ekki svona slæmt hjá Skáldinu, það þjáist aðeins af smásótthita og hálsbólgu, en það er þó nóg til að gera undan farna daga einhverja þá leiðinlegustu í Skáldsins minni. Það hefur því tekið þá ákvörðun að veikjast aldrei aftur, því það er bara ekki eins gaman og maður hélt...
Nú reka margir lesenda eflaust upp stór augu þegar þeir sjá tímasetningu þessa bloggs. Hví skyldi Jarlaskáldið vera að nördast á netinu klukkan 11 á laugardagskveldi? Allt á þetta sínar eðlilegu skýringar. Að vísu mætti segja að skýringarnar séu afar óeðlilegar. Jarlaskáldið hefur nefnilega tekið sótt eina ferðina enn, og liggur því banaleguna í þriðja sinn í haust. Að vísu eru horfur orðnar nokkuð góðar núna á því að Jarlaskáldið lifi af, en allur er varinn góður og því vissara að halda sig heima og sleppa öllu sukki og svínaríi. Annars er þetta heilsuleysi Jarlaskáldsins undanfarna mánuði hin mesta ráðgáta. Skáldið hefur löngum montað sig af heilsu sinni og vart orðið misdægurt alla sína ævi, en núna virðist hver einasta pest eiga greiða leið inn fyrir varnirnar. Öllu furðulegra er þó hve reglulega þetta hefur gerst. Þetta hefur s.s. gerst einu sinni í hverjum mánuði, og alltaf byrjað á miðvikudagskvöldi, sem hefur valdið því að Jarlaskáldið hefur verið frá vinnu næstu tvo daga, en mætt svo hresst aftur á mánudegi. Ætli það sé alger tilviljun að starfsmenn Osta- og smjörsölunnar fá greidda tvo veikindadaga í mánuði? Vonandi fara yfirmenn Jarlaskáldsins ekki að gruna það um græsku...
En víkjum þá að titli þessa greinarkorns. Ólíkt því sem Jarlaskáldið hafði löngum haldið meðan það hafði sína góðu heilsu er það allt annað en skemmtilegt að vera veikur. Hafði það séð fyrir sér mikla dýrðartíma þar sem stjanað yrði við það á allan hátt, því færðar allar þær veitingar sem það lysti, það fengi að horfa á sjónvarp og vídjó tímunum saman og nyti meðaumkunar allra nærstaddra. Raunin er allt önnur. Manni líður nefnilega ekkert svo vel þegar maður er veikur, og því nokkuð erfitt að njóta allra þessara fríðinda ef þeirra nyti við, sem þau gera að sjálfsögðu ekki. Þess í stað liggur maður hálfósjálfbjarga í fleti sínu nær allan sólarhringinn og engist um af kvölum, að sjálfsögðu enginn heima til að sjá um mann, og það eina sem hægt er að gera er að láta tímann liða hægt og bítandi og bíða eftir ljúfri lausn dauðans.
Að vísu er þetta ekki svona slæmt hjá Skáldinu, það þjáist aðeins af smásótthita og hálsbólgu, en það er þó nóg til að gera undan farna daga einhverja þá leiðinlegustu í Skáldsins minni. Það hefur því tekið þá ákvörðun að veikjast aldrei aftur, því það er bara ekki eins gaman og maður hélt...
