La Grande Buffe
Jarlaskáldið liggur banaleguna. Það mætti til vinnnu klukkan 7 í morgun í litlu ástandi til þess, ástandið versnaði síðan til muna svo Skáldið fór fljótlega heim og liggur nú rúmfast og bíður þess óumflýjanlega. Hvað veldur? Fuglaflensa að öllum líkindum, baneitraður andskoti. Og af hverju fuglaflensa? Frá því er saga að segja.
Um helgina var haldin hátíð mikil: La Grande Buffe. Er þetta árviss viðburður hjá þeim ágæta félagsskap VÍN og markmið hans fyrst og fremst sá að éta á sig gat af góðum mat og fylla svo upp í gatið með brennivíni. Jafnan hefur hátíð þessi tekist vel, með einni ákveðinni undantekningu sem endaði m.a. með því að Héraðsdómur Suðurlands úrskurðaði að Jarlaskáldið væri sérlega ógnandi þegar það fer úr að ofan. Það vita reyndar allir sem séð hafa. Skemmst er frá því að segja að hátíðin tókst afar vel að þessu sinni. Jarlaskáldið hefur ekki lagt í vana sinn að segja skemmst frá neinum hlut svo farið verður heldur ítarlegar í atburði hér eftir. Vessgú:
Segja má að hátíðin hafi hafist um fimmleytið á föstudaginn. Áður höfðu reyndar verið haldnir nokkrir undirbúningsfundir þar sem ákveðið var hvar og hvenær hátíð skyldi haldin og hvað snæða skyldi. Bústaður Eflingar í Úthlíð varð fyrir valinu og skyldu étnar gæsir þar og fleira gott. Jarlaskáldið lagði af stað frá heimili sínu á Lilla á föstudaginn um fimm eins og fyrr segir, og byrjaði á að sækja þau Öldu og Andrésson. Lá leið vor svo í Bónus að kaupa í matinn og í mjólkurbúðina til að kaupa með matnum. Siðan var ekin stysta leið til Úthlíðar, yfir Mosfells- og Lyngdalsheiðar með smá matarstoppi á Laugarvatni og fundum við svo bústaðinn eftir stutta leit. Hann var allur hinn reisulegasti, með stóru svefnlofti, potti og öllu því sem við á að éta. Um svipað leyti og við renndum í hlaðið lögðu þeir Stefán og Vignir í hann frá bænum og til að stytta okkur biðina eftir þeim gláptum við fyrst aðeins á sjónvarp en spiluðum svo Manna sem Magnús var að tapa á sannfærandi hátt þegar þá fóstbræður bar að garði. Hún var sosum ekki merkileg dagskráin þetta kvöldið, potturinn var prufukeyrður og dreypt á einhverju áfengi, þar til fólk fór að sofa ýmist af ráðnum hug eða ekki.
Laugardagurinn heilsaði nú ekki beint með blíðviðri, þokumugga og rigning úti og gott ef ekki eilítill þokuslæðingur í hausnum á sumum. Að minnsta kosti afsakaði kvenmaðurinn í hópnum sig frá næsta dagskrárlið, jeppói, og bar við maga- og höfuðpínslum. Það voru því fjórir fílefldir karlmenn sem lögðu í hann upp úr hádegi á tveimur Súkkum. Var ætlunin að skoða Brúarárskörð sem áttu víst að vera ægilega flott. Upphaflega ætluðum við að fara leið frá Miðhúsaskógi en þar var allt lok, lok og læs svo við þurftum að fara lengri leiðina vestan við ána sem var reyndar bara hið besta mál. Þar var ágætis jeppó að finna með bröttum brekkum og grjóti og sandi og drullu og engu skyggni svo þetta var bara gaman. Eftir nokkurn spöl rákumst við á skilti sem vísaði á Högnhöfða og þóttumst við vita að Brúarárskörðin væru því á næsta leiti. Fylgdum því næst ógreinilegum slóða um sandsléttu uns við komum að Brúará og því ekki annað að gera en að brúka tvo jafnfljóta. Sem við og gerðum en fengum fljótlega á okkur fína dembu og urðum rennblautir svo við létum okkur nægja að rétt kíkja á undrin, maður getur þá a.m.k. sagst hafa verið þarna. Þar sem okkur er meinilla við að keyra sömu leið til baka var ákveðið að keyra áfram í átt að Hlöðufelli og fara Haukadalsheiðina heim. Fyrst lá leiðin um sand, það var gaman, og svo um hraun, sem var líka gaman, bara öðruvísi gaman. Fórum svo vestari leiðina kringum Hlöðufell (fórum nefnilega hina seinast), brunuðum eins og druslurnar drógu austur Haukadalsheiðina og niður að Geysi og þaðan aftur í Úthlíð. Fínasti bíltúr.
Okkur til talsverðra vonbrigða beið Alda ekki með heitt bakkelsi eftir okkur svo við þurftum bara að fá okkur bjór. Sumir settust að spilum og ýmist skíttöpuðu eða ekki, a.m.k var Jarlaskáldið duglegt við það. Svo fór fljótlega að fjölga í kotinu, fyrst mætti Gústi prúðbúinn og var aufúsugestur enda með matinn meðferðis. Á eftir honum kom svo restin af matargestum, þau herra og frú Pervert, frú Andrésson og Vífill. Magnús Blöndahl mætti ekki, og ef hann var með hiksta á laugardaginn veit Skáldið hví.
Vakti þónokkra athygli hve mikið var að gerast í lífi fólks, því af 10 matargestum voru fjórir u.þ.b. að skipta um vinnu og þrír aðrir nýbúnir að festa kaup á íbúðum og jafnvel húsum. When it rains it pours! En nú komum við aðalmálinu: matnum! Ef einn maður bar hitann og þungann af matseldinni mun sá maður vera Ágúst Sturla Jónsson. Ekki nóg með að hann hafi séð um að elda mestallan matinn, heldur sá hann um að skjóta stóran hluta hans, með einhverri hjálp þeirra Andréssonar og Vífils. Í forrétt var eitthvað sem hann kallaði gæsalærasúpu. Hún leit skringilega út, en boj ó boj, þvílík snilld sem þetta var! Til marks um það var hún gerasamlega kláruð, og sá Snorri um að sleikja restina úr súpuskálinni. Eina sem hægt er að segja slæmt um súpuna er að hún var allt of seðjandi, en sem betur fer var gert ágætis hlé fram að aðalréttnum. Þar kemur þáttur Jarlaskáldsins í matseldinni, því það sá um kartöflugratín og salat. Að vísu átti móðir þess mestan heiður af kartöflunum, en Skáldið sá a.m.k. um að nóg væri af rjóma og mozzarellaosti! Salatgerðina átti það svo skuldlaust, enda þarf nú ekki mikinn snilling til þess. Bara nógu mikinn fetaost, og allir eru sáttir. Gústi sá svo um þungavigtarhlutann, rauðvínssósu með villisveppum og perlulauk og steiktar gæsabringur auk skarfa. Það var síðan bara partí í munninum á manni þegar maður byrjaði að borða, alveg frábær matur og eiga Gústi og móðir Jarlaskáldsins lof skilið fyrir. Ókei, kannski á Skáldið líka hálft lof skilið. Ekki var þó allt búið enn, því þegar fólk hafði fengið að jafna sig smástund sá Alda um ís með Mars-sósu, klassík sem ekki klikkar. Úff, maður hefur nú oft kýlt vömbina af góðum mat en það er ANSI langt síðan maður fékk eitthvað í líkingu við þetta.
Eftir þessi stórafrek á sviði mataráts lá fólk á meltunni og hreyfði sig sem minnst, en reyndi af veikum mætti að lepja bjór og rauðvín. Það færðist síðan smám saman í aukana, og fljótlega var komið að næsta dagskrárlið, hinni árlegu afhendingu Bokkunnar! Hún er veitt þeim VÍN-verjum sem hafa þótt sýna sérlega góða eða slæma frammistöðu á ýmsum sviðum. Í fyrra voru veitt verðlaun fyrir Dauða, Aumingja, Óheppni og Friðarspilli ársins og þóttu verðlaunahafar allir vel að þeim verðlaunum komnir. Í ár voru aðeins veitt tvenn verðlaun (þó svo að Blöndudalur hefði væntanlega varið sinn titil hefði hann mætt). Annars vegar voru veitt verðlaun fyrir Hössl ársins, og hlaut sjálft Jarlaskáldið þau fyrir afrek sín á Þjóðhátíð í sumar sem þóttu einkar glæsileg. Pervertinn þóttist nú eiga tilkall til verðlaunanna, en fékk ekki, og fór fljótlega að sofa. Hin verðlaunin voru veitt fyrir Öræfaótta ársins, en þau hlaut sá einstaklingur sem þótti hafa sýnt verstu frammistöðuna í því að koma sér út úr bænum í sumar. Keppnin var hörð, en Gústi hafði þau á endanum og þótti vel að þeim kominn.
Eftir þetta var skipulagðri dagskrá lokið, og við tóku hefðbundin aðalfundarstörf í bland við pottasetur, spil og fleira í þeim dúr. Gerðist sosum ekkert merkilegt, svo vitað sé. Alltaf ágætt þegar ekki þarf að kalla til lögreglu...
Jarlaskáldið var seinast manna á fætur á sunnudeginum, sem var reyndar bara í kringum hádegi, sem sýnir að fólk var ekkert ofboðslega duglegt við aðalfundarstörfin. Svona er þetta með aukinni elli. Þeir fjórir sem síðastir komu á laugardeginum létu sig fyrstir hverfa og höfðu Andrésson með sér í kaupbæti. Hinir fimm voru nú ekki mikið að flýta sér, gláptu bara á sjónvarp og spiluðu fram eftir degi (aðallega hið stórkostlega spil Opinn Ólsen) en þrifu loks kofann og höfðu sig á brott á fjórða tímanum. Beint á KFC, vitaskuld, og var það góður endir á ansi frábærri ferð.
Jarlaskáldið var síðan bara við ágæta heilsu í gær, en í morgun tók það það þessa miklu sótt sem áður er sagt frá og miðað við hvað étið var um helgina er beinast að álykta að um fuglaflensu sé að ræða. Jarlaskáldið vill því þakka lesendum samfylgdina, blóm og kransar afþakkaðir, þeim sem vilja minnast hins látna er bent á, æ, Skáldinu er skítsama, það verður hvort eð er dautt...
Já, tveir nýir aumingjabloggar í ríki hinna dauðu. Skammist ykkar!
Jarlaskáldið liggur banaleguna. Það mætti til vinnnu klukkan 7 í morgun í litlu ástandi til þess, ástandið versnaði síðan til muna svo Skáldið fór fljótlega heim og liggur nú rúmfast og bíður þess óumflýjanlega. Hvað veldur? Fuglaflensa að öllum líkindum, baneitraður andskoti. Og af hverju fuglaflensa? Frá því er saga að segja.
Um helgina var haldin hátíð mikil: La Grande Buffe. Er þetta árviss viðburður hjá þeim ágæta félagsskap VÍN og markmið hans fyrst og fremst sá að éta á sig gat af góðum mat og fylla svo upp í gatið með brennivíni. Jafnan hefur hátíð þessi tekist vel, með einni ákveðinni undantekningu sem endaði m.a. með því að Héraðsdómur Suðurlands úrskurðaði að Jarlaskáldið væri sérlega ógnandi þegar það fer úr að ofan. Það vita reyndar allir sem séð hafa. Skemmst er frá því að segja að hátíðin tókst afar vel að þessu sinni. Jarlaskáldið hefur ekki lagt í vana sinn að segja skemmst frá neinum hlut svo farið verður heldur ítarlegar í atburði hér eftir. Vessgú:
Segja má að hátíðin hafi hafist um fimmleytið á föstudaginn. Áður höfðu reyndar verið haldnir nokkrir undirbúningsfundir þar sem ákveðið var hvar og hvenær hátíð skyldi haldin og hvað snæða skyldi. Bústaður Eflingar í Úthlíð varð fyrir valinu og skyldu étnar gæsir þar og fleira gott. Jarlaskáldið lagði af stað frá heimili sínu á Lilla á föstudaginn um fimm eins og fyrr segir, og byrjaði á að sækja þau Öldu og Andrésson. Lá leið vor svo í Bónus að kaupa í matinn og í mjólkurbúðina til að kaupa með matnum. Siðan var ekin stysta leið til Úthlíðar, yfir Mosfells- og Lyngdalsheiðar með smá matarstoppi á Laugarvatni og fundum við svo bústaðinn eftir stutta leit. Hann var allur hinn reisulegasti, með stóru svefnlofti, potti og öllu því sem við á að éta. Um svipað leyti og við renndum í hlaðið lögðu þeir Stefán og Vignir í hann frá bænum og til að stytta okkur biðina eftir þeim gláptum við fyrst aðeins á sjónvarp en spiluðum svo Manna sem Magnús var að tapa á sannfærandi hátt þegar þá fóstbræður bar að garði. Hún var sosum ekki merkileg dagskráin þetta kvöldið, potturinn var prufukeyrður og dreypt á einhverju áfengi, þar til fólk fór að sofa ýmist af ráðnum hug eða ekki.
Laugardagurinn heilsaði nú ekki beint með blíðviðri, þokumugga og rigning úti og gott ef ekki eilítill þokuslæðingur í hausnum á sumum. Að minnsta kosti afsakaði kvenmaðurinn í hópnum sig frá næsta dagskrárlið, jeppói, og bar við maga- og höfuðpínslum. Það voru því fjórir fílefldir karlmenn sem lögðu í hann upp úr hádegi á tveimur Súkkum. Var ætlunin að skoða Brúarárskörð sem áttu víst að vera ægilega flott. Upphaflega ætluðum við að fara leið frá Miðhúsaskógi en þar var allt lok, lok og læs svo við þurftum að fara lengri leiðina vestan við ána sem var reyndar bara hið besta mál. Þar var ágætis jeppó að finna með bröttum brekkum og grjóti og sandi og drullu og engu skyggni svo þetta var bara gaman. Eftir nokkurn spöl rákumst við á skilti sem vísaði á Högnhöfða og þóttumst við vita að Brúarárskörðin væru því á næsta leiti. Fylgdum því næst ógreinilegum slóða um sandsléttu uns við komum að Brúará og því ekki annað að gera en að brúka tvo jafnfljóta. Sem við og gerðum en fengum fljótlega á okkur fína dembu og urðum rennblautir svo við létum okkur nægja að rétt kíkja á undrin, maður getur þá a.m.k. sagst hafa verið þarna. Þar sem okkur er meinilla við að keyra sömu leið til baka var ákveðið að keyra áfram í átt að Hlöðufelli og fara Haukadalsheiðina heim. Fyrst lá leiðin um sand, það var gaman, og svo um hraun, sem var líka gaman, bara öðruvísi gaman. Fórum svo vestari leiðina kringum Hlöðufell (fórum nefnilega hina seinast), brunuðum eins og druslurnar drógu austur Haukadalsheiðina og niður að Geysi og þaðan aftur í Úthlíð. Fínasti bíltúr.
Okkur til talsverðra vonbrigða beið Alda ekki með heitt bakkelsi eftir okkur svo við þurftum bara að fá okkur bjór. Sumir settust að spilum og ýmist skíttöpuðu eða ekki, a.m.k var Jarlaskáldið duglegt við það. Svo fór fljótlega að fjölga í kotinu, fyrst mætti Gústi prúðbúinn og var aufúsugestur enda með matinn meðferðis. Á eftir honum kom svo restin af matargestum, þau herra og frú Pervert, frú Andrésson og Vífill. Magnús Blöndahl mætti ekki, og ef hann var með hiksta á laugardaginn veit Skáldið hví.
Vakti þónokkra athygli hve mikið var að gerast í lífi fólks, því af 10 matargestum voru fjórir u.þ.b. að skipta um vinnu og þrír aðrir nýbúnir að festa kaup á íbúðum og jafnvel húsum. When it rains it pours! En nú komum við aðalmálinu: matnum! Ef einn maður bar hitann og þungann af matseldinni mun sá maður vera Ágúst Sturla Jónsson. Ekki nóg með að hann hafi séð um að elda mestallan matinn, heldur sá hann um að skjóta stóran hluta hans, með einhverri hjálp þeirra Andréssonar og Vífils. Í forrétt var eitthvað sem hann kallaði gæsalærasúpu. Hún leit skringilega út, en boj ó boj, þvílík snilld sem þetta var! Til marks um það var hún gerasamlega kláruð, og sá Snorri um að sleikja restina úr súpuskálinni. Eina sem hægt er að segja slæmt um súpuna er að hún var allt of seðjandi, en sem betur fer var gert ágætis hlé fram að aðalréttnum. Þar kemur þáttur Jarlaskáldsins í matseldinni, því það sá um kartöflugratín og salat. Að vísu átti móðir þess mestan heiður af kartöflunum, en Skáldið sá a.m.k. um að nóg væri af rjóma og mozzarellaosti! Salatgerðina átti það svo skuldlaust, enda þarf nú ekki mikinn snilling til þess. Bara nógu mikinn fetaost, og allir eru sáttir. Gústi sá svo um þungavigtarhlutann, rauðvínssósu með villisveppum og perlulauk og steiktar gæsabringur auk skarfa. Það var síðan bara partí í munninum á manni þegar maður byrjaði að borða, alveg frábær matur og eiga Gústi og móðir Jarlaskáldsins lof skilið fyrir. Ókei, kannski á Skáldið líka hálft lof skilið. Ekki var þó allt búið enn, því þegar fólk hafði fengið að jafna sig smástund sá Alda um ís með Mars-sósu, klassík sem ekki klikkar. Úff, maður hefur nú oft kýlt vömbina af góðum mat en það er ANSI langt síðan maður fékk eitthvað í líkingu við þetta.
Eftir þessi stórafrek á sviði mataráts lá fólk á meltunni og hreyfði sig sem minnst, en reyndi af veikum mætti að lepja bjór og rauðvín. Það færðist síðan smám saman í aukana, og fljótlega var komið að næsta dagskrárlið, hinni árlegu afhendingu Bokkunnar! Hún er veitt þeim VÍN-verjum sem hafa þótt sýna sérlega góða eða slæma frammistöðu á ýmsum sviðum. Í fyrra voru veitt verðlaun fyrir Dauða, Aumingja, Óheppni og Friðarspilli ársins og þóttu verðlaunahafar allir vel að þeim verðlaunum komnir. Í ár voru aðeins veitt tvenn verðlaun (þó svo að Blöndudalur hefði væntanlega varið sinn titil hefði hann mætt). Annars vegar voru veitt verðlaun fyrir Hössl ársins, og hlaut sjálft Jarlaskáldið þau fyrir afrek sín á Þjóðhátíð í sumar sem þóttu einkar glæsileg. Pervertinn þóttist nú eiga tilkall til verðlaunanna, en fékk ekki, og fór fljótlega að sofa. Hin verðlaunin voru veitt fyrir Öræfaótta ársins, en þau hlaut sá einstaklingur sem þótti hafa sýnt verstu frammistöðuna í því að koma sér út úr bænum í sumar. Keppnin var hörð, en Gústi hafði þau á endanum og þótti vel að þeim kominn.
Eftir þetta var skipulagðri dagskrá lokið, og við tóku hefðbundin aðalfundarstörf í bland við pottasetur, spil og fleira í þeim dúr. Gerðist sosum ekkert merkilegt, svo vitað sé. Alltaf ágætt þegar ekki þarf að kalla til lögreglu...
Jarlaskáldið var seinast manna á fætur á sunnudeginum, sem var reyndar bara í kringum hádegi, sem sýnir að fólk var ekkert ofboðslega duglegt við aðalfundarstörfin. Svona er þetta með aukinni elli. Þeir fjórir sem síðastir komu á laugardeginum létu sig fyrstir hverfa og höfðu Andrésson með sér í kaupbæti. Hinir fimm voru nú ekki mikið að flýta sér, gláptu bara á sjónvarp og spiluðu fram eftir degi (aðallega hið stórkostlega spil Opinn Ólsen) en þrifu loks kofann og höfðu sig á brott á fjórða tímanum. Beint á KFC, vitaskuld, og var það góður endir á ansi frábærri ferð.
Jarlaskáldið var síðan bara við ágæta heilsu í gær, en í morgun tók það það þessa miklu sótt sem áður er sagt frá og miðað við hvað étið var um helgina er beinast að álykta að um fuglaflensu sé að ræða. Jarlaskáldið vill því þakka lesendum samfylgdina, blóm og kransar afþakkaðir, þeim sem vilja minnast hins látna er bent á, æ, Skáldinu er skítsama, það verður hvort eð er dautt...
Já, tveir nýir aumingjabloggar í ríki hinna dauðu. Skammist ykkar!
