Einhvurs konar vísir að ferðasögu
Jarlaskáldið skellti sér til Eyja einhverja helgi fyrir skömmu. Frá því er saga að segja. Óskandi væri að einhver myndi meira en brotabrot af því sem þar fór fram, en þar sem engum öðrum en Jarlaskáldinu er til að dreifa, verða lesendur að láta það sem á eftir fer sér nægja. Setja skal mikinn fyrirvara varðandi flest það sem þar er nefnt. Jú, þetta gerðist allt, en ekkert endilega í þessari röð, og ekkert endilega að öll sagan sé sögð. Látum vaða:
Við skulum setja byrjun á ævintýri þessu öllu miðvikudagskveldið 27. júlí. Hófst þá nefnilega upphitun undanfara, þeirra Jarlaskáldsins og Stefáns Twist, og fór hún fram á veitingahúsinu Kaffibrennslunni. Hlutverk bílstjóra í upphitun þessari gegndi Adolf, og skilaði því hlutverki með sóma. Skellti hvor undanfara í sig þremur ölkollum eða svo, þ. á m. ítalska eðalbjórnum Nastro Azzuro, og rifjuðust þá upp góðar minningar. Heim var svo haldið upp úr miðnætti og reynt að sofna, sem þó gekk illa sakir hnúts í maga vegna spennings. Jamm, jólin koma einu sinni á ári, og hið sama á við um margt annað.
Jarlaskáldið reis úr rekkju snemma næsta dag, henti síðustu nauðsynjavörum ofan í bakpoka, og beið svo skamma stund uns áðurnefndur Stefán Twist mætti á svæðið á Willy og lá leiðin þaðan upp í Logafold, með viðkomu í kjörbúð og flatbökustað. Flatbökunni var svo sporðrennt í flýti, en því næst skellt viðeigandi músík í græjurnar, dreginn upp einn kaldur og sest við tölvuna að blogga.
Upp úr eitt mætti svo móðir Jarlaskáldsins á svæðið og skutlaði gríslingunum niður á flugvöll Reykjavíkurborgar, enda pjakkarnir ekki lengur til þess hæfir þegar þar var komið sögu. Eftir stutta bið var farangur tékkaður inn, og svo beðið eftir að hefja sig á loft með rellunni. Á því varð vitanlega rúmlega klukkutíma bið, en það var glaumur og gleði og gítar á staðnum þannig að það væsti ekkert um okkur undanfarana. Svo lengi sem við kæmumst í Ríkið í Eyjum fyrir sex vorum við sáttir. Um hálffjögur fengum við svo loks að stíga um borð í Dornierinn, og ca. hálftíma síðar lentum við á eyjunni fögru eftir skemmtilegt flug. Skárra en Dallurinn, og er þar mælt af reynslu. Í Eyjum tók stórvinkona okkar hún Dísa á móti okkur á sínum fjallabíl og ók okkur rakleiðis í Mjólkurbúðina þar sem hvor um sig eyddi vel á þriðja tug þúsunda í nauðsynjavörur, sem fylltu síðan skottið á fjallabílnum. Úr mjólkurbúðinni lá svo leiðin heim til Dísu í létt spjall við heimamenn þar, en síðan upp á Bröttugötu til Jóa listó og fjölskyldu, sem samanstendur af hreinræktuðum snillingum. Þar var tekið á móti okkur með kostum og kynjum, og eftir gott spjall yfir kaffibolla tjölduðum við úti í garði, sem tókst þó ekki betur en svo að Skáldið braut tjaldsúlu strax þá, en smá nauðgarateip reddaði því auðveldlega. Tókum við svo til við undirbúning fyrir kveldið. Það var nokkuð fljótgert, og vel birgir héldum við af stað í vettvangskönnunarferð, líkt og er hlutverk undanfara í Eyjaferðum. Gerðum við okkur ferð í dalinn, svona til að fá aðeins fílinginn í æð, og hittum þar sjálfan umhverfisráðherra Eyja með nýgotinn krakkann sinn. Bauð hann okkur matseðil. Lá leiðin síðan á fornar slóðir, eða svona allt að því, til Kidda í Áshamarinn, en þó ekki í rauðu blokkina heldur næstu blokk við hliðina. Gamla blokkin var nú óneitanlega meira í stíl við hausinn á Kidda, en hvað um það, strákurinn tók okkur fagnandi og eyddum við þar næstu stundum í góðu yfirlæti, enda hálfur bærinn í gistingu, skelltum smá skilaboðum á bloggið, fengum okkur líkast til að éta, drukkum lifandis ósköp af bjór, og fyrr en varði fór leikurinn síðan að berast um næstu íbúðir. Allt í góðum fíling.
Einhverjum ókjörum af öli eftir að okkur bar að garði í Áshamrinum þótti tilhlýðilegt að leita niður á láglendið, nánar tiltekið á Lundann, með stuttri viðkomu fyrir utan Húkkaraballið, en þangað inn fer að sjálfsögðu enginn með snefil af sjálfsvirðingu. Á Lundanum var svo, tja, alveg örugglega helvíti skemmilegt, og líkast til höfum við einhvern veginn komist heim síðla nætur eða jafnvel snemma morguns, um það eru fáir til frásagnar. Allavega...
...þá vaknaði Jarlaskáldið í tjaldi sínu daginn eftir, og var við bærilegustu heilsu. Hið sama átti við um hinn undanfarann, allir sprækir enn þá. Dúlluðum við okkur eitthvað meðan líf færðist í kroppinn, litum m.a. við hjá Kidda sem heilsaði ekki hinn hressasti, blogguðum þar aðeins, en birgðum okkur svo upp öðru sinni til þess að fara í dalinn og verða viðstaddir setningu hátíðarinnar í blíðskaparveðri. Því næst var okkur boðið í kökur í hvítu tjaldi líkt og fyrra ár, og kökurnar sennilega enn betri í ár. Var svo komið að stóru stundinni, og hún brást sko ekki, Brúðubíllinn var hreint út sagt stórkostlegur í ár, Lilli og Gústi api báðir á staðnum, sem og amma, og regnbogi meistarans m.a.s. Betra gerist það ekki! Þvílík hamingja!
Það var viðbúið að það yrði dálítið spennufall eftir Brúðubílinn, sem og gerðist, en þá var kominn tími á að skunda upp á flugvöll og taka á móti eftirlegukindum þeim sem hugkvæmdist ekki að mæta á réttum tíma, á fimmtudegi. Voru það þeir sundfélagar Vignir og Svenni annars vegar, en þær systur Alda og Hildur hins vegar. Var þeim komið niður á Bröttugötu með einhverjum ráðum, í það minnsta var Skáldið fengið til að leiðbeina systrunum á réttan stað, þar sem tvö tjöld bættust við þegar allir voru mættir. Voru hinir nýju liðsmenn kynntir fyrir Jóa og co., en því næst fylltir allir bakpokar af glundri, og skundað í Áshamarinn, hvar Kiddi bauð til veislu. Og fín var sú veisla, fullt út úr dyrum, fólki hent út fyrir óspektir, en síðan hleypt aftur inn, Jarlaskáldið fór á kostum sem DJ (að vísu bara með einn geisladisk, en góður var hann!) og gleðin var slík að engum hugkvæmdist að fara niður í Dal og sjá Leoncie gaula. Líklega var það fyrir bestu.
Einhvurn tímann um kvöldið þótti þó kominn tími á Dalinn, enda ómögulegt að missa af brennunni, hvar við höfðum jú mælt okkur mót við sæmdarskötuhjúin Haffa og Eddu. Við hittum þau vissulega, sem og fullt af öðru fólki, og þegar brennan hófst vorum við að sjálfsögðu mættir á réttan stað og kenndum Haffa helstu Müllersæfingar. Good times. Það er til lítils að ætla að greina í smáatriðum frá því er við tók, það var margt og misbroslegt, þetta gefur ágætishugmynd um það, merkilegast fannst þó Jarlaskáldinu að þegar það var komið í dansfíling hinn mesta og komið alveg upp að sviði slæmdi einhver bjálfinn hendi í andlit þess svo gleraugun hurfu af nefinu og út í myrkrið. Fjárinn, hugsaði Skáldið, og þóttist hafa tapað þar allmiklu, en þegar það beygði sig niður lágu gleraugun þar, algerlega heil. Lukkan maður. Svo bara djamm og hvít tjöld og allur andskotinn sem átti eftir að koma betur í ljós morguninn eftir.
Jarlaskáldið vaknaði um hádegisbil á laugardeginum, og var sér til furðu þá statt í tjaldinu sínu. Ekki minntist það þess að hafa ratað þangað! Heilsan var enn furðugóð, og eftir stutta stund dreif Skáldið sig á lappir og leit inn til Jóa, og sinnti þar allra helstu morgunverkum. Um svipað leyti komst það að því taskan utan af myndavélinni var horfin, og með henni þau hundruð mynda sem teknar höfðu verið dagana á undan, en sem betur fer var myndavélin enn í töskunni, svo skaðinn var aðallega tilfinningalegur. Hvað varð um töskuna veit ekki nokkur maður.
Jarlaskáldið fór skömmu síðar og kannaði ástandið á þeim félögum Vigni og Svenna. Þeir höfðu einnig skilað sér heim um nóttina, Vignir án hrakfalla, en Svenni hafði eytt nóttinni að mestu í dauðagámnum, en síðan tekið leigubíl heim. Verst var að hann vissi ekki hvar hann bjó, svo hann rúntaði um eyjuna góðu að leita þar til honum hugkvæmdist að banka upp á hjá Dísu og spyrja til vegar. Heim komst Svenni, og leigarinn kostaði litlar 7.200 kr. íslenskar. Sæmilegt það. Fékk Svenni af þessum sökum sæmdarheitið "Fulli kallinn" fyrir föstudagskveldið.
Þeir félagar hresstust fljótlega eftir að þeir fengu sér "Breakfast of Champions", sem samanstendur af Malibu og Bailey's. Svínvirkar eins og Skáldið komst síðar að. Næst á dagskrá var að heimsækja Hlölla á Ísjakanum, þar sem 4 pepperonibátar voru keyptir, en síðan tekinn bekkjabíll niður í bæ, en þar var okkur boðið í heimsókn hjá Hrönnslunni og vinkonustóði hennar. Þar var okkur enn og aftur tekið með kostum og kynjum, og ekki var það síðst Eyjadiskurinn góði sem féll þar í góðan jarðveg. Oseiseijú.
Eitthvað var svo brallað fram eftir degi, og víða komið við, (lesist: Jarlaskáldið hefur ekki hugmynd um hvað gerðist svo), en um kvöldið drógum við Vignir okkur úr hópnum, og litum við í einhverju svakapartíi lengst úti í sveit, en í það partí þurfti boðsmiða sem frænkan hafði látið Vigni hafa með þeim tilmælum að við tveir nytum þeirra. Þetta partí varð afdrifaríkt. Í fyrsta lagi var grill í boði. Gott mál. Í öðru lagi var allt það brennivín sem maður gat í sig látið, og gerði maður það ekki, þá sáu aðrir til þess að það færi ofan í mann. Ópal- og Tópasstaup eru góð en deadly. Árni Johnsen leit við, sem og einhverjir úr Trabant, og spjölluðum við við þá alla um misgáfuleg málefni. Einhverju síðar ultum við Vignir svo út, og enduðum seinna niðri í Dal (eflaust með ófáum viðkomustöðum). Þegar þarna var komið sögu var komin hellirigning, en það tilheyrir nú hvort eð er í Eyjum. Í minningunni var alveg hrikalega gaman þetta kvöld. Hjá Vigni varð stoppið að vísu heldur stutt, hann var vart þessa heims sakir ölvunar og var leiddur heimleiðis snemma, þar sem hann þurfti hjálp til að komast úr fötunum. "Fulli kall" laugardagsins krýndur við sama tækifæri. Jarlaskáldið minnist ágætrar flugeldasýningar, gersamlega frábærra Trabantónleika (silllllld!!), viðkomu í ófáum hvítum tjöldum, gamals kalls að reyna við það í einu slíku (honum var fleygt öfugum út), og þess að mamma hennar Dísu var einkar gestrisin þegar veigar Skáldsins voru uppurnar. Höfðingi heim að sækja. Hvernig og hvenær Jarlaskáldið fór heim er sem fyrr leyndardómur.
Sunnudagsmorgunn. Og stemmningin allsendis ólík því sem er í samnefndu lagi Jóns "góða". Jarlaskáldið varð fljótlega vart við það að það var ekki einsamalt í tjaldi sínu, og fór að spá í hvurn fjárann það hefði dregið með sér úr Dalnum, en sá fljótt að þarna var bara Adolf niðurkominn, hafði líkast til flúið úr sínu tjaldi sakir þess að gestkvæmt var hjá litla dýrinu. Ojæja, sosum nóg pláss hjá Skáldinu. Ekki veitti reyndar af þar sem litla dýrið leit skömmu síðar í heimsókn, sem og þeir Vignir og Svenni, og var þá orðið heldur þrengra á þingi. Þeir komu þó með "Breakfast of Champions" með sér, sem sló nokkuð á vanheilsu Skáldsins. Skáldið glápti eitthvað á formúluna líka part dagsins, fékk sér böku á Bjössabar og kíkti í sund, en röðin á þessu er ekki alveg á hreinu. Lunganum af deginum var hins vegar eytt heima hjá Hrönnslunni, meira og minna í eldhúsinu að syngja íslenskar dægurperlur, við góðar undirtektir. Sögðust margir viðstaddra aldrei hafa heyrt svo fagran söng. Eru þeir grunaðir um ölvun.
Hafi atburðir kvöldanna á undan verið á reiki kastar fyrst tólfunum þetta ágæta sunnudagskvöld. Það var gaman, svo mikið er víst. Það var brekkusöngur, og blys, og rakettur, og Johnsen lamdi Hreim, fastir liðir. Einhverjir gerðu skandala, hinir gerðu stórskandala. Venju samkvæmt endaði fjörið um morguninn fyrir framan litla sviðið í feitu flippi. Jarlaskáldið fór þar á kostum líkt og er von þess og vísa, uns það hélt heimleiðis með bekkjabíl, sem það merkilegt nokk man eftir. Svo er eins og Skáldið minni að það hafi elt það einhver köttur alla leið heim, en kannski er það bara vitleysa.
Mánudagur. Heilsa ekki góð. Veður kolbrjálað, rok og rigning. Þá er best að snúa sér bara á hina hliðina. Sem Skáldið og gerði.
En að lokum neyddist Skáldið til að djöflast á fætur upp úr hádegi. Það hopppaði fyrst í pollagalla, stökk svo út, tók tjaldið niður á hálfri mínútu og tróð því rennblautu ofan í poka. Það hélst þó þurrt að innan alla helgina, sem er meira en sagt verður um tjald systranna, sem var þegar þarna var komið sögu fullkomlega ónýtt. Sem betur fer náðu þær báðar að redda sér "gistingu" annars staðar þessa nótt. Vignir og Svenni fóru aftur á móti heim með rellu um morguninn, og eru hér með úr sögu þessari.
Alda birtist í Bröttugötuna um svipað leyti og við Stefán slógum niður tjöldum, en til litla dýrsins, sem átti flug hálftvö, hafði ekkert spurst. Jarlaskáldið byrjaði á að kíkja inn til Jóa og slátra einni tveggja lítra flösku af Sprite, ekki veitti af. Því næst var hirt það áfengi sem enn var ódrukkið, sem var ekki svo lítið. Um svipað leyti bárust fregnir af litla dýrinu, það var komið upp á flugvöll en hafði misst af fluginu sínu, sem skipti það sosum litlu máli þar eð það var enn rallandi fullt. Um þrjúleytið fengum við Dísuna til að skutla okkur þremenningum upp á flugvöll, áttum við bræður flug klukkan fimm en Adolf klukkan sjö, auk þess að þurfa að redda litla dýrinu heim. Flugvöllurinn var auðvitað fullur af fólki, enda allt flug farið úr skorðum vegna veðurs. Litla dýrið var á staðnum og drapst stuttu eftir komu okkur, sem hlýtur að vera hressandi á mánudegi. Og svo biðum við. Og biðum. Og biðum. Djöfull biðum við. Til að gera langa sögu stutta komumst við Stefán í flug upp úr tíu, Adolf eftir miðnætti og litla dýrið ekki fyrr en daginn eftir. Svo tóku við nokkrir dagar af þynnku, og post-Eyja-þunglyndi.
En ætli maður fari ekki að ári?
Jarlaskáldið skellti sér til Eyja einhverja helgi fyrir skömmu. Frá því er saga að segja. Óskandi væri að einhver myndi meira en brotabrot af því sem þar fór fram, en þar sem engum öðrum en Jarlaskáldinu er til að dreifa, verða lesendur að láta það sem á eftir fer sér nægja. Setja skal mikinn fyrirvara varðandi flest það sem þar er nefnt. Jú, þetta gerðist allt, en ekkert endilega í þessari röð, og ekkert endilega að öll sagan sé sögð. Látum vaða:
Við skulum setja byrjun á ævintýri þessu öllu miðvikudagskveldið 27. júlí. Hófst þá nefnilega upphitun undanfara, þeirra Jarlaskáldsins og Stefáns Twist, og fór hún fram á veitingahúsinu Kaffibrennslunni. Hlutverk bílstjóra í upphitun þessari gegndi Adolf, og skilaði því hlutverki með sóma. Skellti hvor undanfara í sig þremur ölkollum eða svo, þ. á m. ítalska eðalbjórnum Nastro Azzuro, og rifjuðust þá upp góðar minningar. Heim var svo haldið upp úr miðnætti og reynt að sofna, sem þó gekk illa sakir hnúts í maga vegna spennings. Jamm, jólin koma einu sinni á ári, og hið sama á við um margt annað.
Jarlaskáldið reis úr rekkju snemma næsta dag, henti síðustu nauðsynjavörum ofan í bakpoka, og beið svo skamma stund uns áðurnefndur Stefán Twist mætti á svæðið á Willy og lá leiðin þaðan upp í Logafold, með viðkomu í kjörbúð og flatbökustað. Flatbökunni var svo sporðrennt í flýti, en því næst skellt viðeigandi músík í græjurnar, dreginn upp einn kaldur og sest við tölvuna að blogga.
Upp úr eitt mætti svo móðir Jarlaskáldsins á svæðið og skutlaði gríslingunum niður á flugvöll Reykjavíkurborgar, enda pjakkarnir ekki lengur til þess hæfir þegar þar var komið sögu. Eftir stutta bið var farangur tékkaður inn, og svo beðið eftir að hefja sig á loft með rellunni. Á því varð vitanlega rúmlega klukkutíma bið, en það var glaumur og gleði og gítar á staðnum þannig að það væsti ekkert um okkur undanfarana. Svo lengi sem við kæmumst í Ríkið í Eyjum fyrir sex vorum við sáttir. Um hálffjögur fengum við svo loks að stíga um borð í Dornierinn, og ca. hálftíma síðar lentum við á eyjunni fögru eftir skemmtilegt flug. Skárra en Dallurinn, og er þar mælt af reynslu. Í Eyjum tók stórvinkona okkar hún Dísa á móti okkur á sínum fjallabíl og ók okkur rakleiðis í Mjólkurbúðina þar sem hvor um sig eyddi vel á þriðja tug þúsunda í nauðsynjavörur, sem fylltu síðan skottið á fjallabílnum. Úr mjólkurbúðinni lá svo leiðin heim til Dísu í létt spjall við heimamenn þar, en síðan upp á Bröttugötu til Jóa listó og fjölskyldu, sem samanstendur af hreinræktuðum snillingum. Þar var tekið á móti okkur með kostum og kynjum, og eftir gott spjall yfir kaffibolla tjölduðum við úti í garði, sem tókst þó ekki betur en svo að Skáldið braut tjaldsúlu strax þá, en smá nauðgarateip reddaði því auðveldlega. Tókum við svo til við undirbúning fyrir kveldið. Það var nokkuð fljótgert, og vel birgir héldum við af stað í vettvangskönnunarferð, líkt og er hlutverk undanfara í Eyjaferðum. Gerðum við okkur ferð í dalinn, svona til að fá aðeins fílinginn í æð, og hittum þar sjálfan umhverfisráðherra Eyja með nýgotinn krakkann sinn. Bauð hann okkur matseðil. Lá leiðin síðan á fornar slóðir, eða svona allt að því, til Kidda í Áshamarinn, en þó ekki í rauðu blokkina heldur næstu blokk við hliðina. Gamla blokkin var nú óneitanlega meira í stíl við hausinn á Kidda, en hvað um það, strákurinn tók okkur fagnandi og eyddum við þar næstu stundum í góðu yfirlæti, enda hálfur bærinn í gistingu, skelltum smá skilaboðum á bloggið, fengum okkur líkast til að éta, drukkum lifandis ósköp af bjór, og fyrr en varði fór leikurinn síðan að berast um næstu íbúðir. Allt í góðum fíling.
Einhverjum ókjörum af öli eftir að okkur bar að garði í Áshamrinum þótti tilhlýðilegt að leita niður á láglendið, nánar tiltekið á Lundann, með stuttri viðkomu fyrir utan Húkkaraballið, en þangað inn fer að sjálfsögðu enginn með snefil af sjálfsvirðingu. Á Lundanum var svo, tja, alveg örugglega helvíti skemmilegt, og líkast til höfum við einhvern veginn komist heim síðla nætur eða jafnvel snemma morguns, um það eru fáir til frásagnar. Allavega...
...þá vaknaði Jarlaskáldið í tjaldi sínu daginn eftir, og var við bærilegustu heilsu. Hið sama átti við um hinn undanfarann, allir sprækir enn þá. Dúlluðum við okkur eitthvað meðan líf færðist í kroppinn, litum m.a. við hjá Kidda sem heilsaði ekki hinn hressasti, blogguðum þar aðeins, en birgðum okkur svo upp öðru sinni til þess að fara í dalinn og verða viðstaddir setningu hátíðarinnar í blíðskaparveðri. Því næst var okkur boðið í kökur í hvítu tjaldi líkt og fyrra ár, og kökurnar sennilega enn betri í ár. Var svo komið að stóru stundinni, og hún brást sko ekki, Brúðubíllinn var hreint út sagt stórkostlegur í ár, Lilli og Gústi api báðir á staðnum, sem og amma, og regnbogi meistarans m.a.s. Betra gerist það ekki! Þvílík hamingja!
Það var viðbúið að það yrði dálítið spennufall eftir Brúðubílinn, sem og gerðist, en þá var kominn tími á að skunda upp á flugvöll og taka á móti eftirlegukindum þeim sem hugkvæmdist ekki að mæta á réttum tíma, á fimmtudegi. Voru það þeir sundfélagar Vignir og Svenni annars vegar, en þær systur Alda og Hildur hins vegar. Var þeim komið niður á Bröttugötu með einhverjum ráðum, í það minnsta var Skáldið fengið til að leiðbeina systrunum á réttan stað, þar sem tvö tjöld bættust við þegar allir voru mættir. Voru hinir nýju liðsmenn kynntir fyrir Jóa og co., en því næst fylltir allir bakpokar af glundri, og skundað í Áshamarinn, hvar Kiddi bauð til veislu. Og fín var sú veisla, fullt út úr dyrum, fólki hent út fyrir óspektir, en síðan hleypt aftur inn, Jarlaskáldið fór á kostum sem DJ (að vísu bara með einn geisladisk, en góður var hann!) og gleðin var slík að engum hugkvæmdist að fara niður í Dal og sjá Leoncie gaula. Líklega var það fyrir bestu.
Einhvurn tímann um kvöldið þótti þó kominn tími á Dalinn, enda ómögulegt að missa af brennunni, hvar við höfðum jú mælt okkur mót við sæmdarskötuhjúin Haffa og Eddu. Við hittum þau vissulega, sem og fullt af öðru fólki, og þegar brennan hófst vorum við að sjálfsögðu mættir á réttan stað og kenndum Haffa helstu Müllersæfingar. Good times. Það er til lítils að ætla að greina í smáatriðum frá því er við tók, það var margt og misbroslegt, þetta gefur ágætishugmynd um það, merkilegast fannst þó Jarlaskáldinu að þegar það var komið í dansfíling hinn mesta og komið alveg upp að sviði slæmdi einhver bjálfinn hendi í andlit þess svo gleraugun hurfu af nefinu og út í myrkrið. Fjárinn, hugsaði Skáldið, og þóttist hafa tapað þar allmiklu, en þegar það beygði sig niður lágu gleraugun þar, algerlega heil. Lukkan maður. Svo bara djamm og hvít tjöld og allur andskotinn sem átti eftir að koma betur í ljós morguninn eftir.
Jarlaskáldið vaknaði um hádegisbil á laugardeginum, og var sér til furðu þá statt í tjaldinu sínu. Ekki minntist það þess að hafa ratað þangað! Heilsan var enn furðugóð, og eftir stutta stund dreif Skáldið sig á lappir og leit inn til Jóa, og sinnti þar allra helstu morgunverkum. Um svipað leyti komst það að því taskan utan af myndavélinni var horfin, og með henni þau hundruð mynda sem teknar höfðu verið dagana á undan, en sem betur fer var myndavélin enn í töskunni, svo skaðinn var aðallega tilfinningalegur. Hvað varð um töskuna veit ekki nokkur maður.
Jarlaskáldið fór skömmu síðar og kannaði ástandið á þeim félögum Vigni og Svenna. Þeir höfðu einnig skilað sér heim um nóttina, Vignir án hrakfalla, en Svenni hafði eytt nóttinni að mestu í dauðagámnum, en síðan tekið leigubíl heim. Verst var að hann vissi ekki hvar hann bjó, svo hann rúntaði um eyjuna góðu að leita þar til honum hugkvæmdist að banka upp á hjá Dísu og spyrja til vegar. Heim komst Svenni, og leigarinn kostaði litlar 7.200 kr. íslenskar. Sæmilegt það. Fékk Svenni af þessum sökum sæmdarheitið "Fulli kallinn" fyrir föstudagskveldið.
Þeir félagar hresstust fljótlega eftir að þeir fengu sér "Breakfast of Champions", sem samanstendur af Malibu og Bailey's. Svínvirkar eins og Skáldið komst síðar að. Næst á dagskrá var að heimsækja Hlölla á Ísjakanum, þar sem 4 pepperonibátar voru keyptir, en síðan tekinn bekkjabíll niður í bæ, en þar var okkur boðið í heimsókn hjá Hrönnslunni og vinkonustóði hennar. Þar var okkur enn og aftur tekið með kostum og kynjum, og ekki var það síðst Eyjadiskurinn góði sem féll þar í góðan jarðveg. Oseiseijú.
Eitthvað var svo brallað fram eftir degi, og víða komið við, (lesist: Jarlaskáldið hefur ekki hugmynd um hvað gerðist svo), en um kvöldið drógum við Vignir okkur úr hópnum, og litum við í einhverju svakapartíi lengst úti í sveit, en í það partí þurfti boðsmiða sem frænkan hafði látið Vigni hafa með þeim tilmælum að við tveir nytum þeirra. Þetta partí varð afdrifaríkt. Í fyrsta lagi var grill í boði. Gott mál. Í öðru lagi var allt það brennivín sem maður gat í sig látið, og gerði maður það ekki, þá sáu aðrir til þess að það færi ofan í mann. Ópal- og Tópasstaup eru góð en deadly. Árni Johnsen leit við, sem og einhverjir úr Trabant, og spjölluðum við við þá alla um misgáfuleg málefni. Einhverju síðar ultum við Vignir svo út, og enduðum seinna niðri í Dal (eflaust með ófáum viðkomustöðum). Þegar þarna var komið sögu var komin hellirigning, en það tilheyrir nú hvort eð er í Eyjum. Í minningunni var alveg hrikalega gaman þetta kvöld. Hjá Vigni varð stoppið að vísu heldur stutt, hann var vart þessa heims sakir ölvunar og var leiddur heimleiðis snemma, þar sem hann þurfti hjálp til að komast úr fötunum. "Fulli kall" laugardagsins krýndur við sama tækifæri. Jarlaskáldið minnist ágætrar flugeldasýningar, gersamlega frábærra Trabantónleika (silllllld!!), viðkomu í ófáum hvítum tjöldum, gamals kalls að reyna við það í einu slíku (honum var fleygt öfugum út), og þess að mamma hennar Dísu var einkar gestrisin þegar veigar Skáldsins voru uppurnar. Höfðingi heim að sækja. Hvernig og hvenær Jarlaskáldið fór heim er sem fyrr leyndardómur.
Sunnudagsmorgunn. Og stemmningin allsendis ólík því sem er í samnefndu lagi Jóns "góða". Jarlaskáldið varð fljótlega vart við það að það var ekki einsamalt í tjaldi sínu, og fór að spá í hvurn fjárann það hefði dregið með sér úr Dalnum, en sá fljótt að þarna var bara Adolf niðurkominn, hafði líkast til flúið úr sínu tjaldi sakir þess að gestkvæmt var hjá litla dýrinu. Ojæja, sosum nóg pláss hjá Skáldinu. Ekki veitti reyndar af þar sem litla dýrið leit skömmu síðar í heimsókn, sem og þeir Vignir og Svenni, og var þá orðið heldur þrengra á þingi. Þeir komu þó með "Breakfast of Champions" með sér, sem sló nokkuð á vanheilsu Skáldsins. Skáldið glápti eitthvað á formúluna líka part dagsins, fékk sér böku á Bjössabar og kíkti í sund, en röðin á þessu er ekki alveg á hreinu. Lunganum af deginum var hins vegar eytt heima hjá Hrönnslunni, meira og minna í eldhúsinu að syngja íslenskar dægurperlur, við góðar undirtektir. Sögðust margir viðstaddra aldrei hafa heyrt svo fagran söng. Eru þeir grunaðir um ölvun.
Hafi atburðir kvöldanna á undan verið á reiki kastar fyrst tólfunum þetta ágæta sunnudagskvöld. Það var gaman, svo mikið er víst. Það var brekkusöngur, og blys, og rakettur, og Johnsen lamdi Hreim, fastir liðir. Einhverjir gerðu skandala, hinir gerðu stórskandala. Venju samkvæmt endaði fjörið um morguninn fyrir framan litla sviðið í feitu flippi. Jarlaskáldið fór þar á kostum líkt og er von þess og vísa, uns það hélt heimleiðis með bekkjabíl, sem það merkilegt nokk man eftir. Svo er eins og Skáldið minni að það hafi elt það einhver köttur alla leið heim, en kannski er það bara vitleysa.
Mánudagur. Heilsa ekki góð. Veður kolbrjálað, rok og rigning. Þá er best að snúa sér bara á hina hliðina. Sem Skáldið og gerði.
En að lokum neyddist Skáldið til að djöflast á fætur upp úr hádegi. Það hopppaði fyrst í pollagalla, stökk svo út, tók tjaldið niður á hálfri mínútu og tróð því rennblautu ofan í poka. Það hélst þó þurrt að innan alla helgina, sem er meira en sagt verður um tjald systranna, sem var þegar þarna var komið sögu fullkomlega ónýtt. Sem betur fer náðu þær báðar að redda sér "gistingu" annars staðar þessa nótt. Vignir og Svenni fóru aftur á móti heim með rellu um morguninn, og eru hér með úr sögu þessari.
Alda birtist í Bröttugötuna um svipað leyti og við Stefán slógum niður tjöldum, en til litla dýrsins, sem átti flug hálftvö, hafði ekkert spurst. Jarlaskáldið byrjaði á að kíkja inn til Jóa og slátra einni tveggja lítra flösku af Sprite, ekki veitti af. Því næst var hirt það áfengi sem enn var ódrukkið, sem var ekki svo lítið. Um svipað leyti bárust fregnir af litla dýrinu, það var komið upp á flugvöll en hafði misst af fluginu sínu, sem skipti það sosum litlu máli þar eð það var enn rallandi fullt. Um þrjúleytið fengum við Dísuna til að skutla okkur þremenningum upp á flugvöll, áttum við bræður flug klukkan fimm en Adolf klukkan sjö, auk þess að þurfa að redda litla dýrinu heim. Flugvöllurinn var auðvitað fullur af fólki, enda allt flug farið úr skorðum vegna veðurs. Litla dýrið var á staðnum og drapst stuttu eftir komu okkur, sem hlýtur að vera hressandi á mánudegi. Og svo biðum við. Og biðum. Og biðum. Djöfull biðum við. Til að gera langa sögu stutta komumst við Stefán í flug upp úr tíu, Adolf eftir miðnætti og litla dýrið ekki fyrr en daginn eftir. Svo tóku við nokkrir dagar af þynnku, og post-Eyja-þunglyndi.
En ætli maður fari ekki að ári?
