SÖGUR AF JARLASKÁLDI

George W. Bush. Óþarfi að ræða það frekar.

Gleðilegt nýtt ár!

Það er líklega sjaldan sem maður hefur jafnlítið að gera og um jólin. Kannski að maður nýti það til að skrifa aðeins um atburði síðustu tveggja vikna, enda af einhverju að taka í þetta sinn.

Síðast er til Skáldsins fréttist af einhverju viti (þó að vitið sé umdeilanlegt) var það að koma heim til sín eftir snilldarferð norður yfir heiðar. Svo mjög hrósaði Skáldið ferð þeirri að veðurguðirnir hljóta að hafa fyllst öfund eða einverjum andskotanum því síðan hefur verið meira og minna skítaveður um allt land, hafi einhverjir lesenda verið í dauðadái og það farið fram hjá þeim af þeim sökum. Ljóta vitleysan.
Allavega bar það næst til tíðinda að föstudaginn 15. desember skellti Jarlaskáldið sér í fínna dressið og á jólahlaðborð með vinnunni á Hótel Sögu. Það staldraði reyndar ekki sérlega lengi við þar, át forrétti og aðalrétti sem voru hinir ágætustu hvorir tveggja, skemmtiatriðin voru aftur misgóð, mini-útgáfa af Baggalúti mætti og flutti tvö lög og gerði það sosum ágætlega, Auðunn Blöndal átti hins vegar slæman dag. Ekki veit Skáldið hvernig annað var því upp úr tíu lét það sig hverfa og fór í teiti í Austurbænum hjá knattspyrnufélaginu Knatterton, sem það hefur tilheyrt síðan í haust. Prýðilegasta teiti hjá Líndalnum, kvenfólk eðlilega af skornum skammti en úr því var bætt síðar um nóttina þegar við brugðum okkur nokkrir á NASA á Sálarball. Það var án stórafreka, í það minnsta af Skáldsins hálfu.
Laugardagurinn var eðli málsins samkvæmt ekki dagur aðgerða, en kvöldið öllu hressara. Þá vildi fröken Alda ólm skella sér á NASA á tónleika með Trabant, svo slegið var upp tveggja manna teiti í Hólunum, sem varð fjögurra manna þegar Vignir og Stefán bættust við. Þeir þrír fyrstnefndu fóru svo á Trabant, og kom Skáldið útbíað í freyðivíni heim eins og öll hin skiptin eftir tónleika með téðri hljómsveit. Það er svona að vera fremst. Skáldið las svo í blöðunum að þetta hefðu verið frábærir tónleikar. Sem þeir voru. Sennilegast.

Vikan þar á eftir fór meira og minna í það hjá Jarlaskáldinu að pakka fátæklegum eigum sínum í kassa og töskur, því það yfirgaf Hólagettóið og hélt heim á fornar slóðir á föstudeginum eftir ágæta þriggja mánaða dvöl með fiskunum og stundum frænku. Heim í heiðardalinn flytur Skáldið í það minnsta til að byrja með, stefnan er nú tekin á að hypja sig þaðan við fyrsta heppilega tækifæri, en hvort það verður alveg á næstunni er ekki alveg ljóst. Skýrist kannski á nýju ári, þangað til er um að gera að nýta sér þjónustuna á Hótel Mömmu til fullnustu.
Þá um kveldið fór Skáldið svo í þrítugsammili hjá Andréssyni, sem bauð upp á fínustu veitingar. Þrátt fyrir að hafa svarið þess dýran eið að láta lendur skemmtanalífsins alveg í friði náði flárátt kvenfólk að plata það í teiti hjá Vigni og félögum hans fjármálamönnunum niðri í bæ, sen reyndist síðan bara ágæt skemmtun.

Þolláksmessa var hefðbundin og þó ekki, Skáldið dreif sig til verslunar um fimmleytið og hóf jólagjafakaupin. Um fimmtán mínútum síðar var þeim að mestu lokið, Skáldið geymdi tvær gjafir til þess að brjóta ekki þá góðu hefð að versla gjafir á aðfangadag. Stemning í því. Um kvöldið arkaði það svo um bæinn, en þekkti frekar fáa og fékk ekkert kakó. Það má ekki klikka aftur.
Nújæja, aðfangadagur var eftir bókinni, fyrst lokið við gjafakaupin, svo öllu pakkað inn, kíkt í ammili til Blöndudals og sötrað á súkkulaði, þá heim í jólabaðið, étið, étið meira, pakkarnir (alveg þrír að tölu) rifnir upp og svo étið aðeins meira. Þó var það öðruvísi í ár að viðstödd voru frændi og frænka, sem fannst dagskráin stundum ekki ganga alveg nógu hratt fyrir sig. Annars voru heimtur ágætar hjá Skáldinu, fínustu brækur til að klæðast í brekkunum, hanskar til að halda á bjórnum, og brettahjálmur til að lifa af ferðina niður eftir Apres Ski. Gott gott.
Á jóladag var étið meira. Hið sama á annan. Eins og tilheyrir. Ekki fer sögum af öðrum afrekum, og t.d. algjör óþarfi að minnast á gengi Jarlaskáldsins í hinum ýmsustu spilum að kveldi annars dags jóla. Alls engin ástæða.

Hér er komið nýtt útlit. Hitt var soldið gay. Þetta er macho.

Jarlaskáldið er flutt. Það hefur komist að því eftir sjö mánuði að þetta flytja-að-heiman-dæmi var bara rugl. Hótel mamma er málið. Og hefur alltaf verið.

Útflutningspartíið var haldið um síðustu helgi. Það var góðmennt. Ekki sérlega fjölmennt. Meira um það og annað síðar.

36 dagar...

Nú eru hlutirnir heldur betur byrjaðir að gerast í annars tilbreytingarsnauðri tilveru Jarlaskáldsins. Heljarinnar stuð um helgina, en þar sem engar fréttir hafa verið færðar af Skáldinu um nokkurt skeið er við hæfi að byrja á byrjuninni. Sem myndi vera ca. um þarsíðustu helgi. Þá er reyndar ekki hægt að segja að Jarlaskáldið hafi verið sérlega duglegt, a.m.k. ekki á lendum skemmtanalífsins, sem það sniðgekk algjörlega. Þess í stað gekk það á fjall, og ekki bara fjall heldur fjöll, nánar tiltekið Úlfarsfell og Hafrafell. Ok, kannski ekki hæstu tindar landsins, en fyrir menn komna af alléttasta skeiði prýðilegur göngutúr, auk þess sem veðrið og útsýnið spillti ekki fyrir. Hugmyndin er að stunda svona hólarölt áfram eftir því sem veður og heilsa leyfir, enda manni veitir sosum ekki af.

Síðasta helgi á það enn frekar skilið að vera getið í sögubókum, eða a.m.k. á bloggsíðu sem þessari. Hún var nefnilega hreint og beint frábær. Um tíma leit reyndar út fyrir að það væri borin von að svo yrði. Það hafði nefnilega verið ákveðið með nokkrum fyrirvara að bregða sér norður til Agureyrish þessa helgi og renna sér þar á skíðum, og jafnvel gera úttekt á skemmtanalífi heimamanna með komandi marsferð í huga. Þegar svo nær dró brottfarardegi fóru hinir og þessir sem höfðu lýst áhuga á að koma með að heltast úr lestinni af ýmsum orsökum, sumir þó bókstaflega. Þegar upp var staðið voru það þó sex manns sem lögðu í hann á sjöunda tímanum á föstudaginn, Jarlaskáldið, Vignir og Danni á Peugeot sem Skáldið hafði fengið lánaðan sakir nagladekkjaleysis og annarra krankleika Lilla, og þau hjónaleysi Þorvaldur og Dýrleif sem Stefán Twist fékk að fljóta með.
Ferðin norður var ekkert sérlega söguleg, borgari á Borgarnesi var ágætur, og færðin þolanleg, a.m.k. fór Pusi létt með þetta þó ekki væri farið sérlega hratt yfir sums staðar, og á Agureyri komum við í kringum miðnætti. Vakti það mikla gleði og eftirvæntingu að sjá að þar var allt á kafi í snjó. Toggi og Dilla hentu Stebba yfir í Furulundinn þar sem við þrír vorum að fá okkur smáhressingu fyrir svefninn, og eftir að hafa rökrætt nokkuð sköruglega um hlutafélagsvæðingu Ríkisútvarpsins og fleiri gáfuleg mál fórum við í háttinn í fyrra fallinu, a.m.k. miðað við aldur og fyrri störf, enda meiningin að vera færir um skíðaiðkun morguninn eftir.

Og úr rekkjum risum við bara sæmilega snemma, Jarlaskáldið var með síðustu mönnum um hálftíu, en Danni hafði vaknað eitthvað fyrr við búkhljóð og meðfylgjandi angan frá ónefndum herbergisfélaga sínum. Við Stefán tókum stuttan göngutúr til Kristjáns bakara og snerum aftur hlaðnir brauðmeti og ýmsu meðlæti, svo skíðagarparnir gætu bætt á orkubirgðir fyrir komandi átök. Að hefðbundum morgunverkum loknum lá svo leiðin upp í Hlíðarfjall, græjunum skellt á lappirnar, fjárfest í lyftukorti (1900 kr, takk fyrir) og svo fyrsta ferð í lyftu á þessum vetri. Assgoti ljúft.
Og mikið helvíti var þetta gaman. Allt fullt af snjó, en birtuskilyrðin voru reyndar þannig að maður sá ekki baun, og maður því ögn nervös að láta sig vaða niður, enda voru fyrstu ferðirnar ekki þær stílhreinustu sem um getur. Einhverjir náðu að kynnast snjónum nánar en aðrir, en sem betur fer var fullt af honum þannig að engum varð meint af. Öryggið jókst síðan með hverri ferð, og færið alveg snilld, þannig að við skíðuðum án afláts til rúmlega eitt, þegar við gerðum matarpásu og skelltum okkur á Söbbinn. Þar inni var gufubaðshiti, en Söbbinn fínn. Stefán gerði þar úttekt á bakhlutum, og var ekki sáttur. Það er eins og gengur.
En jæja, við skelltum okkur aftur í fjallið og þá fundum við mikla snilld, því fyrir utan Norðurbakkann var hátt í metersþykkt púður sem var tiltölulega ósnert, og ekki leiddist Jarlaskáldinu að láta sig vaða þar niður á brettinu og svífa um sem mesti Brimbretta-Baldur. Skíðajóunum gekk ekki alveg eins vel. Enda eru skíði bjánaleg, en bretti snilld. Þegar þarna var komið sögu var farið að dimma og merkilegt nokk olli það því að skyggnið stórbatnaði þannig að síðustu ferðirnar voru hrein og tær snilld, maður gat látið sig vaða niður brekkurnar án hiks og minnist Jarlaskáldið vart meira fjörs í íslenskum skíðabrekkum. Um fjögurleytið var þó gamanið úti, Skáldið þurfti að skutla Stebba út á flugvöll þar sem hann þurfti að komast heim á einhverja fylliríssamkomu, en það skarð var fyllt afar fljótlega því með sömu flugvél kom frúin hans Danna norður. Svo sem ekki verri skipti en hver önnur.
Eftir þetta fórum við upp í íbúð og slökuðum aðeins á eftir afrek dagsins, skelltum okkur svo í stutta sundferð, tókum aðra nestispásu í íbúðinni, en fórum svo venju samkvæmt á Greifann, og sannaði þá frúin hans Danna aldeilis ágæti sitt þar eð hún tók við stýrinu á Pusa svo Skáldið gæti einbeitt sér að öðrum málum. Greifinn sveik ekki, Skáldið fékk sér kúrekaborgara sem var hinn ágætasti, hinir fengu sér allan fjárann. Þegar allir voru mettir og jafnvel rúmlega það lá leiðin aftur upp í íbúð, og voru margir þá ansi dasaðir eftir átök dagsins og átið, en þó tókst að fá alla til að kíkja á Café Amor um miðnætti. Fengum okkur Mojito, svo fóru allir heim nema við Vignir, og það fór eins og veðbankar höfðu spáð. Sem var kannski ekkert svo slæmt...

Á sunnudeginum var heilsan ekki alveg jafngóð og á laugardagsmorgninum, hvað sem því olli. Danni og frú gerðu tilraun til að fara á skíði en fjallið var illu heilli lokað svo Danni skutlaði bara frúnni í flug á meðan við Vignir sváfum svefni hinna þunnu. Við megnuðum þó að fara á fætur einhverju eftir hádegi, hreinsa kofann og koma okkur af stað heimleiðis, en hefðum kannski betur sofið bara lengur, því eftir rúmlega 4 tíma akstur lentum við í röðinni á Vesturlandsvegi eftir banaslysið og máttum bíða þar í þrjú korter. Þess ber að geta að við vorum sallarólegir, hringdum hvorki reiðir í lögguna né vorum með leiðindi á staðnum. Fólk getur verið svo mikið fífl...